Gercekten birkac yıldır o kadar cok yıprandım ki... İnsan bir anda bırakmamalı yaşamayı ama geleceği duşunduğumde bir hic icin yaşayacağım aklıma geliyor. Aile yonunde şanslı değilim kendi saygınlıkları icin beni satacak bir ailem var. Eşim ise bazen, yaptığım hoş şeyleri unutan daha sonra konusu acılınca ben bana oyle davranılmasını seviyorum diyen bir insan. Ben zaten sana oyle davranıyorum diyorum hatırlamıyormuş duymuyormuş falan filan.Evliliğimizin son aylarında ise geleneksel bir aile kurmak istediğini fark edip egemenlik kurma delisi oldu. Bir şey dedi ve canım sıkıldığından onu mu uyardım, kabul etmiyor benim ondan ozur dilememi bekliyor cunku kavga etmeye bayılıyormuşum.Kavga cıkartacak şeyler arıyormuşum. O hic can sıkan birşey değilmiş.
Napmalıyım? Aranızda cok tecrubeli insanlar var bana ne nasihat verebilirsiniz?