Merhabalar..

Yakın zamanda bir konu acmıştım. 3,5 yıllık ilişkimde aldatıldım ve aniden terk edildim. Hic bir belirti sezmeden, her şey yolunda giderken.. İş yerinden biriyle.

2 hafta oldu biz ayrılalı. Bu surede spotify'a kadar her yerden silmiş beni. Ne diyebilirim ki. En fazla bu kadar gormek istemeyebilirdi herhalde. Asla hicbir yerde ekli değiliz artık. Hic var olmamışım gibi. Numaramı nasıl silmedi ama ona şaşırıyorum. Bende onu bazı yerlerden sildim, bazı mesajlarımızı sildim. Başka carem yok. Elimden geleni yapıyorum, direniyorum. Onu hatırlatan muzikleri sildim muzik calarımdan. Eşyaları kaldırıyorum. Bir fotoğrafları silemedim. 3,5 sene..

En son mesajlara bakıyorum. İş yerime cicek yollamıştı, o gun de her zamanki gibi "varınca yaz, otobuse binince yaz, neden yazmıyorsun, merak ettim" diyecek, geceleri arayacak kadar ilgiliydi. 2 gun sonra "ben duygularımdan demin değilim...". Bana en cok koyan da bu oldu zaten. Hicbir belirti olmadan, son dakikaya kadar severcesine bırakması. Keşke zamanla uzaklaşsaydık.. Aklıma geldikce cıldıracak gibi oluyorum. Tezini bitirdiğimiz gundu "ara mı versek?" dediği gun.

Cok zorlanıyorum ben. Her sabah işe gitmek icin 07:30 da uyanmam gerekirken sabaha karşı 5-6 da uyanıyorum. Uyku ile uyanıklık arası surekli bana yaptığı ve soylediği şeyler geliyor aklıma. O kaya gibi sert sesiyle "Seni istemiyorum! Kabul etmiyorsun, bitti istemiyorum seni gormek, hic aramıyorum seni ozlemiyorum ben iyiyim, kararımdan eminim, netim.." gibi şeyler. Ruyalar goruyorum. Bir gun ruyamda "ben seni bırakmadım aslında" dedi. Uyandım ağladım. Her sabahım kabus gibi başlıyor. Gun icerisinde işle oyalanıyorum. Cok şukur işim var diyorum, daha gireli yeni oldu. Kaybetmemek icin cok calışıyorum, işe yansıtmamak icin.

Ama işten sonrası benim icin cok zor oluyor. Aynı yerlerde oturuyoruz ve benim karşıma cıkmadığı beni gormek istemediği icin icim ofke doluyor. Ama mutlaka bir gun karşılaşırız... Gidip karşısına cıkmak, bağırıp cağırmak o soyleyemediğim ne varsa dokmek istiyorum yuzune. Kendimi bir yerlerde buluyorum surekli onu arıyorum. Bulsam ne olacak? Soylediklerim kalbine batacak mı, canını yakacak mı? Hayır.. biliyorum. Ama icimdeki ofke dinmiyor, bir turlu sakinleştiremiyorum kendimi. Spora yazıldım, resim kursuna başladım. Kafamı dağıtıyorum anlık. Bir an iyiyim bir an kotuyum, dipteyim. Kapatmıyorum kendimi eve, zorla da olsa surukluyorum. Arkadaşlarla goruşuyorum ara sıra. Kendime guvenim cok kırıldı ama. Cok incindim. Uzun bir suredir sivilce tedavisi goruyordum. O da beni cok etkiliyor. Bu donemle birlikte yuzum daha da kotu bir hal aldı.. Kendime olan oz guvenim azaldı.

Buraya yazmak istedim yalnızca, icimi dokmek. Burada cok guzel mesajlar aldım. Gecer biliyorum. Gececektir de. Ama ben bu kadar mutsuzken, bu kadar acı cekmişken, onun da bunun bir karşılığını alması gerekmez mi? Onu ozlemiyorum dersem yalan belki ozluyorum bazen fotoğraflara bakarken ya da onunlayken gecirilen zamanlar ozleniyor. Surekli olmasa da. Ama o insan gibi gelmiyor biliyor musunuz? Sanki baktığım başka bir insana burunmuş..

Sevgisiz kalmaktan, sevilmemekten korkuyorum. Kendimce guzel sevilmiştim. 24 yaşındayım ama 4 senem onunla gecti.. Yeniden bir ilişkiye başlamak bir hayat kurmak.. Yeniden başlamak, zor ya da mumkun olur mu bilmiyorum gibi geliyor..

Allah'ım.. İlahi adaletin var biliyorum, bu cektiğim acıların bir karşılığını onda gormeyi bana nasip et.. Bir gun buraya bunu da yazmayı nasip et bana.