Bu ara hicbir şeyi hic kimseyi merak etmiyorum. Amaaan, diyip geciyorum her seye. Bakıcıda olan cocugumu gunde 3 kere arayıp mesaj atar, yanina gormeye giderdim, şimdi ise gunde bir kere zor ariyorum, oglen gelmeyecegim diyorum, Ama ucunda olum olabilecek bir konuda amaaan ararim demem korkuttu beni acıkcası. Kendimden korktum. Dun egede deprem olmus. Telefonun sarji az olunca sosyal medyaya ve haberlere bakmadim. Esim aradi egede deprem olmus, sizinkileri aradim,iyilermis merak etme dedi. Haa iyi dedim. Arkadaslara soyledim egede deprem olmus tanıdıklarınız varsa arayın dedim. Ama anamı babamı kardeşimi aramadım. Aksam eve gelince goruntulu aradım. Buyukannem vefat etti cenazesine gitmedim. Evet 9 saatlik uzaktayim ama istesem otobusle gidebilirdim. Sogukta cocukla gelmeyeyim dedim. Zaten benden once annem cocukla gelme demişti. Olseler ne yaparım ağlar mıyım acaba diye dusunuyorum. Kendime cevap veremiyorum. Bu meraksızlık, bu rahatlık korkutuyor beni! Kendimi insanlardan, tum duygulardan soyutlanmış hissediyorum. Cidden depresyonda oldugun icin mi boyleyim? Duygusuzluk cok kotu! Acı, sevgi, uzuntu, korku hissedememek. Tedavi mi olmalıyım? Nasıl kendime gelebilirim?