O kadar kotuyumki ben bugun bugun aslında anladımki olan hicbirşeyden kacmamak gerekmiş sevdiğim adam evlenmişti evlendikten sonra hep karşilaşmamak icin yuzunu asla gormemek icin kactım hep aylarca kactım kendi icimde defalarca sorguladım oldum oldum dirildim sanki. ilk defa bugun kacmadım kacmadım derken onu goreyim diye bi caba sarfetmedim sadece aynı yerde yer almak zorunda kaldık sabit kaldım kacmaktan yoroldum cunku direkt gozume carpan parmağindaki o kocaman alyansti sanki yeniden darmaduman oldum yek bildiğim icim cok acıyor arkadaşlarıyla dakikalarca kahkaha attılar peki ben kendime bakıyorum sıfıra sıfır elde var sıfır olan bana oldu yine başkasıyla madem evlencekti niye bana umut verdi giden gitti beni sevmedi evet bunları duşunmek bana hicbirsey katmiyor aksine daha berbat oluyorum bu acı gecmiyor ya bide dibimde dibimde kahkahalarla gezmesi daha aci bana herkes elbetteki her goruştuğuyle evlenmez mevzu bu değil ki icimde gecmeyen bana aniden ben evlendim demesiydi atlatamıyorum bu şoku bu kadar kotu insanlarin mutlu olmasini anlamiyorum artık bi ic dokmesiydi işte karışık yazdiysam kusura bakmayın