Atanmayı bekleyen bir hemşireyim. O kadar şanslıyım ki bu yıl atama geciktikce gecikiyor moralim cok bozuk. Ailem asla bana para sıkıntısı cektirmiyor ama kendimi işe yaramaz hissediyorum annemden babamdan para almak canımı cok sıkıyor. Bazen kendimi cidden birisi işi sorduğunda ağlamamak icin zor tutuyorum. Ozeller zaten almıyor kolay kolay alsa bile şartları oldukca ağır. Ne yapacağımı şaşırdım kaldım. Universiteler kendileri alım yapıyor hastanelerine bugun aslında moralimi bozan ekstra o oldu. İstanbulda yaşıyorum ama Trabzon ’a atanmak istiyorum hep cok seviyorum orayı. Şansa orası da 5 kişilik bir alım yapıyormuş. Ama bilenler yoksa soyleyeyim başvuranlar arasında en yuksek puanları alıyorlar. En son universite hastaneleri de 72-74le kapatıyor bu ara. Benim puanım 70. Bana gelmez biliyorum. Gidip başvursam gidiş donuş 500 lira para vereceğim. Olma ihtimali duşuk bir şey icin ailemden boyle bir para istemek de istemiyorum. Cok uzgunum ama oraya gitmek isterdim en azından başvurup şansımı denemek isterdim. Kafam cok karışık. Azıcık kazanma ihtimalim olduğunu bilsem giderim. Ama duşuk bir ihtimal işte. Ne yapacağımı şaşırdım doğrusu. İşsizlik cok zor cok uzuluyorum. İstediğim yerin bu kadar az kişi alıyor olması daha daha uzuyor beni. Nasıl başa cıkacağım bu işsizlikle beklemekle hayal kırıklıklarıyla bilmiyorum. Allah sonumuzu hayır etsin.