Herkese iyi haftasonları hanımlar

Şu sıralar burada actığım konulardan da belli olduğu uzere muzdarip olduğum mevzular yalnızlık ve kendine guvensizlik ustune bir de karamsarlık .
Kendim hakkında biraz bilgi vereyim

- 22 yaşındayım (Ne cok erken ne cok gec bir yaş )

- Mimarlık okuyorum (Yoğun zor bir bolum )

- Ailemle yaşıyorum (Her an her istediğini yapamama hesap verme hali "şu saatte gelirim , şuraya gidiyorum , şu kişiyleyim vs. )

- 0 sevgili , flort ilerletememe durumu mevcut ( Tecrubesizlik )

- Oğrencilikten kaynaklı parasızlık ( Her istediğini yapamama istenilen faaliyetlere katılamama )

- İce kapanıklık

-Sosyal bir canlı olamama durumu ( Okul -ev okul - ev)

gibi gibi ...

Elimdeki bu donelere ek olarak şunları soylemek istiyorum ;

Ailem bir ilişki konusunda beni hep verdikleri telkinlerle engellediler . Mesela babam surekli der ki okul bitmeden olmaz , kendi ayakların uzerinde dur once , kafanı bununla meşgul etme her şeyin bir vakti var vs vs .
Yani eğer ona karşı gelirsem kotu bir şeyler yaşanmaz ama icimde hep bir vicdan azabı oluşturdu . Sanki sevgilim olursa babama ihanet etmiş , okulum eğitimim icin verdiği emekleri boşa cıkaracakmış gibi hissettirdi bana . O yuzden yapayalnızım .

- Yine aynı şekilde mesela babama bir soru sordum , akşam dışarı cıkmama izin vermiyorsunuz ; ya benim ileride calışacağım iş gec saatlere kadar surmek zorunda kalırsa ne yapacağım işten mi cıkacağım dedim tepkiyle karışık . Verdiği cevap " evet başka bir iş bakarız " ...

- Mesela beni cok sıktıklarından bahsettim . Dedim ki " arkadaşım Fransaya gitti ta nereye dil oğrenmeye . Siz beni cok sevdiğinizi iddia ettiğiniz icin hep korumaya saklamaya calışıyorsunuz onun babası onu daha mı az seviyor ? "
Bana verdiği cevap şoyle ki ; herkes imkanı dahilinde
gonderir . Biz seni sevdiğimiz icin koruyoruz , sen sevildiğinin bile farkında değilsin . Ben geceleri herkes bu catının altında olmadan rahat uyku uyuyamam . "

Kızlar aşırı şefkat , aşırı koruma zehirlenmesi geciriyorum .

Onun beni sevmesini istiyorum beni hep guzel kızım diye sever ama ben oluyorum .

Dışarıdaki hayatı bilmiyorum . Biriyle karşı karşıya gelince iki kelimeden oteye gecmiyor sohbetimiz . Sohbet yeteneğim yok .

Sinema, tiyatro konser sergi vs gitmiyorum . Artık icimden gelmiyor. Cunku surekli aileme ben şurdayım burdayım demek istemiyorum .

Ben artık cocuk değilim lutfen beni biraz rahat bırakın dediğimde sen bizim hep cocuğumuz olacaksın , ben seni her yaşında koruyacağım dedikce icime okuz oturuyor .

Allah başımdan eksik etmesin onları cok seviyorum ama ben cok bunaldım, kendime guvenim kalmadı .

Yaşıtlarım sevgilileriyle sahilde bisiklet surerken, adalara gidip piknik yaparken , sinema da sarılıp film izlerken , gittikleri tiyatrodan cıkıp kahve eşliğinde oyunu konuşurken bu yaşadığım hayat cok zoruma gidiyor .

Kendimden nefret eder hale geldim . Eksik yarım biriymişim gibi kin doluyum kendime .

Gelecekteki halimi kafamda şoyle tasvir ediyorum lanet olsun ki ; 45 yaşında , cokmuş , tv başında annesi babasıyla oturup haber izleyen ailesiyle yaşayan bir yalnız kadın ...

Ben ne yapmalıyım ? Ailemi seviyorum ama onların bu fazla duşkunluğu beni olduruyor .