Boşanma davamız acıldı duruşma gunumuz belli artık. Ağlıyorum cunku cok emek verdim cok haksızlığa uğradım. Yıllarımı verdim anılar biriktirdim cok sevdim hayallerle evlendim. Ama iyiliklerimin karşılığı aldatılmak oldu. Bir tek dayak yemediğim kaldı. Keşke dayak yeseydim de bunları yaşamasaydım diyorum hep. Peki şoyle bir baktığımda ben sağlık problemleri yaşarken duzenimi bir turlu kuramazken ruyalarım beni rahat bırakmazken eski eş neden bu kadar mutlu ya da nasıl başarıyor parası işi eşi evi var benim ise her şeyim gitti onunla beraber adalet bu mu. Ne zaman bitecek onların mutluluğu. Boşanınca neden kadınlar daha cok şey kaybeder de erkeğe bişey olmaz?