Kisa bir sure once Kayinvalidem ufak bir tıbbi mudahale icin bizim bulundugumuz sehire geldi.. kv yaklasik 65 yasinda, annesi babasi hayatta, rabbim sagllikli omurler versin.. bir aksam esim anneannesiyle konusuyor, anneannesine kvye ne yapilacagini anlatiyor.. sonra anneanne 'oglum annenin canı acır mı' diye sordu...

Ben annemi cok kucuk yaşta kaybettim... resimleri olmasa annemin yuzunu bile hatirlamayacagim.. bana nasil hitap ederdi, nasil severdi hic bilmiyorum.. bir cok ameliyat gecirdim, dogumlarim oldu, bana hic kimse canın acır mi diye sormadi.. veya bana hic kimse 'sen yoruldum, kalkma bugun dinlen' demedi.. hasta oldugumda kimse beni nazlayip corba yapmadi.. daha yuzlerce ornek verebilirim..

Cok sukur 2 tane saglikli evladim var... iyi bir anne oldugumu dusunuyorum.. bilmedigim anneligi en iyi sekilde ogrendim ve uyguluyorum.. ama ben evlat olmak nedir hic bilmedim..

Anneannenin kv icin sordugu o soru sanki senelerdir icimde biriktirdigim seylerin son damlasiydi... ucsuz bucaksiz bir bosluk olusturdu icimde.. dolduramiyorum, kapatamiyorum.. cok uzgunum..

Kac yasinda olursan ol anne ne kadar onemliymis.. ister 6 yasinda ol, ister 65, insani kosulsuz sartsiz seven tek varlik anneymis...