Cocuklu olup bir şekilde mecburen devam eden evlilik( sevgi,saygı, her şey bitmiş,hicbir paylaşım kalmamis) yaşayan var mı? Sorumsuz,ilgisiz bir eş ve babaya aynı catı altında katlanmak nasıl zor yaşayanlar bilir.Rahat bir mesleği olup,gunun sadece birkac saati calışan, alabildiğine boş zamanı olan ama bu boş zamanını ailesiyle gecirmemek icin her gun ama hergun daha sabah kalkar kalkmaz bahaneler bulup dışarıya cıkan,hep boş seylerle ilgilenen( tum gun telefon elinde oyun oynar,kucuk kumarlar vs)biri bebek iki kucuk cocuğu her gun babaaa lutfen evde kal! diye peşinden ağlatan,buna rağmen vicdanı gayet rahat cekip giden bir baba bozuntusuna katlanmak zorundayımSabahin erken saatlerinde kalkip ,gece gec yatiyorum,buna ragmen cocuklarima zaman ayiramiyorum yeterince, evin tum isi,sorumlulugu ustumde (maddiyat disinda).Haliyle cok yoruluyor,cok yıpranıyorum.Tartismasiz gun yok. Siz olsanız napardiniz,bosanma disinda bu evlilikte nasıl mutlu olurdunuz? Bu arada bosanmak dışında dedim cunku şuan her şekilde cok zor ama boyle de devam edemeyeceğinin farkındayım sadece şuananddi manevî şartlar gereği boşanma mevzusunu oteliyorum.