İcime atıp dert sahibi olmayım diye buraya yazıyorum kızlar...

Kendimi bildim bileli hep yoksulluk cektik. 23 yaşına geldim, yapamadığım her şeye parasizlik engel oldu.

Guzel bir universteyi kazandım, ama parasızlık yuzunden gidemedim. Memleketimde ailemin yaninda okumak zorunda kaldim.
Cok şukur devlet burs verdi, ama onu da kendi gonlumce harcayamadm. Aileme harcadım ihtiyacımdan fazlasını. Şikayetci değilim onlarla paylaştiğim icin.

Mezun oldum.Dershaneye gidemeden 'ailem icin' diyerek bu motivasyonla ilk yılımda atandim kpss ile. Gorevime daha başlayamadm.

AmA bugun şunu fark ettim ki ben gonlumden gectiği gibi giyinememişim hic. Mesela bugun dolabimda bir şeyim olmadığını fark ettim.
Mesela bir kitap almak.istesem parasızlık engel olmuş hep.
Kişisel bakım icin bir şeyler almak istesem param olmadığını fark etmişim.
Sevgilimle bir yere gitsek hesabı odemek icin gunler oncesinden o parayı ayirir saklarım. Odedikten sonra bana bir şey kalmaz. Vs.

Nasip olur da gorevime başlarsam ve bu dediklerimi bir gun para korkusu olmadan yapabilirsem... En buyuk hayalim birilerine yardım etmek. Benim yaşadığımı kimse yaşamasn diye.
Bu gece buna iclendim biraz. Belki birileri bir gun her şeyin guzel olacağıni soyler de şu kasvet halim dağılır diye...