İki sorunum var:
1.si : Genel anlamda ic huzuru olan, naif kibar olmaya calışan, meseleleri kavga etmeden cozmeye calışan biriyim.Ama sanırım eşime karşı bunu yapamıyorum. Orneğin yapma dediğim bir şeyi yapmışsa "off bin kere soyledim" deyip cıkışıyorum. Ornek vermek gerekirse bilgisayardan kaldırma dediğim bir dosyayı kaldırmış mesela eşim indirmek zaman alıyor ufak kızdım sandım ama eşime gore cok kızmışım bunu birinin yanında yapsam millet "aa eşine ne bicim davranıyor" dermiş. Ya diyeceksiniz ki bu herkeste olabilir ama ben her yerimle kızıyormuşum farkında değilim dilim yuzum tavrım oyle oluyormuş ki sanki buyuk bir şeymiş gibi hissettiriyormuşum. Bu sorunumun aslında kucuk bolumuydu. Aslında bunu biraz biraz aştımkendi cabamla. Cok daha buyuk olan sorunum:

2.si : Genel olarak iyi halim devam ediyor ediyor sonra bir an geliyor ki bir hayal kırıklığı orneğin, gozum donuyor. Etrafımdaki eşyaları kırıyorum, sinirden elime koluma zarar falan veriyorum. Orneğin, eşim biraz cimri biri, tamam kabul ettim ve elimden geldiğince tasarruflu davranıyorum. Ama luzumlu şeyleri bile alırken (orneğin beşik) o an laf etmese bile sonradan sen ne kadar savurgansın senin yuzunden birikim yapamıyoruz deyince..... bende kayış kopuyor. O an elimde bardak mı var gozum donuyor "ya sen nasıl bana bunu dersin nankor" diyorum aniden yere atıyorum kırıyorum, buyuk hıckırıklarla ağlıyorum ya da benzer şeyler. Keşke kusup başka odaya gidebilsem... Beni tanıyan seven bir insan bana bunu nasıl der bunu bana nasıl yapar ben bu muameleyi hak etmiyorum gibi duşunceler aklımdan geciyor o an. Uzatmayayım.

Artık kendimden bıktım, eşimde bıktı. Boşanmayı duşunuyoruz. Cunku ben kavga etmeyi bile bilmeyen cirkef biriymişim. Onun icin değil kendim icin kendimi duzeltmek istiyorum. Yardım ederseniz, kitap onerisi ya da tecrube falan memnun olurum, sevgiler.