O kadar sinirliyim ki
Her hafta sonu olduğu gibi kalktık guzelce kahvaltımızı yaptık.
Ben gec hazırlanıyorum diye 2-3 hafta once sen hazırlanırken cocuğu ben giydireyim uzun suruyor yoksa dedi tamam dedim
Bugun yine ben hazırlanırken (o oyle dedi diye) kızımın kıyafetlerini verdim bugun bunları giyecek diye.
Hazırlandık cıktık, kahve icelim dedik. Sonra tam kahve sırasındayken cuzdanını evde unuttuğunu fark etti.
Tamam ben oderim vs dedim ben konuşurken birden gozlerinden ateş cıkmaya başladı sinirli sinirli bastı gitti eve cuzdanı almaya.
Giderken ben anladım gunumun burnumdan geleceğini biz de gidelim eve boşver dedim yine sinirli sinirli baktı hayır dedi gitti.
Biz kızımla oturduk bekledik, geldi surat 5 karış.
Noluyor sana, ne bu tavrın dedim. Yok işte cocuğun her şeyiyle kendi ilgilenmiş, giydirmiş cıkarken eli ayağına dolaşmış benim yuzumden unutmuş.
"Ee sen kendin boyle istedin, gec cıkıyoruz ben giydireyim dedin." dedim duymamazlıktan geliyor.
Dedim zaten her gun ben giydirip ben cıkartıyorum ustunu, dışarı giderken giydirmek mi zor gelecek bana? Kendi sucunu bana atmaya calışıyorsun, hafta sonunu da berbat ettin sağ ol dedim hangisi guzel geciyor ki zaten dedi ben cok kırıldım.
Tamam biz eve gidelim sen tek başına guzel gecir dedim. Kızımın montunun arabada olduğunu fark ettik dedim ben tek gidiyorum baba kız takılırsın guzel guzel benimle gununu kotu gecirmezsin dedim eve geldim tek başıma.

O kadar yoruldum ki bu huyundan, elini carpsa ben hatalıyım, bardak elinden duşse ben hatalıyım.
Bir şeyi unutsa ben hatalı oluyorum. Baştan beri boyleydi (sevgiliyken değil tabi) ve değişmiyor maalesef, ailesi de boyle
Diyeceksiniz nasıl katlanıyorsun iyiyken gercekten cok iyi ama boyle herkesin aman deyip gectiği kucuk şeylerin biz de sucmuş gibi gosterilmesi beni cok yoruyor. Artık boyle anlarda sevgimi bile sorguluyorum iyi olduğu zamanları da goturuyor. Gercekten yoruluyorum ruhen.