Merhabalar hepinize iyi geceler..
Sizlere kafaya cok taktığım bir durumdan bahsetmek istiyorum.
26 yaşındayım ve oğretmenim.eşim de 30 yaşında ve ticaretle uğraşıyor. 6 aylık evliyiz.
Evliliği kafama ilk koyduğum gunlerden beri evlenir evlenmez cocuk sahibi olmak istiyordum. Korunmayı hic duşunmuyordum. 3 cocuğum olsun kalabalık bir aile olalım istiyordum.

Ama bu yalnızca benm fikrimdi. Hayat şartları ve eşim sayesinde bu hayalim malesef gercekleşmiyor. Ve ben bunu takıntı haline getirdim. Acayip kafaya takıyorum.

Ev aldık 2 senelik kredi borcumuz var. Benim oğretmen maaşım eşimin kendini zor donduren dukkanından kazandığından başka gelirimiz yok. Şu an kredimizi oduyoruz. Yeme icme gezme ancak donuyoruz işte. Eşim kredi bitecek cocuk icin biraz birikim yapacağız duzenimizi kuracağız bu da minimum 3 sene surer 3 sene cocuk lafı etme bana diyor.

Hem maddi durum sorun olmasa da istemezdim 3-5 yıl. Gezmek tozmak sana doymak evliliğe doymak istiyorum diyor. Cocuğun sorumluluğunu almak istemiyorum diyor ve asla korunmasız ilişkiye girmeyi kabul etmiyor .

Mantıklı duşunen eşim farkındayım ama. Cocuk mevzusu benim icin buyuk bir tutku oldu şu an. Eltim hamile cevremdeki arkadaşlarımdan coğu oyle keza.. Ben onları gorunce cok uzuluyorum. İnstagramda bebekli insanları gorunce ağlıyorum. Aşırı bir anne olma isteği var icimde. Eşimde de tam tersi.

Ote yandan cevreden gelen baskı beni bunaltıyor. Kimse kredi cektiğimizi bilmiyor. Niye cocuk yapmıyorsunuz cok gec kalmayın falan. Yavaş yavaş olmuyor galiba diye de konuşmaya başlamışlar.

Tum bunlar birleşince kafayı yicem gibi oluyorum. Hamile kadınları resmen kıskanıyorum. Ben de istiyorum cunku hem de fazlasıyla.

Kusura bakmayın uzun oldu.. Belki bana cozum olarak sunacağınız bir şey de yok ama belki icimi rahatlatacak bir kac cumle duyarım umudu ile yazdım.