Arkadaşlar;

Eşim evliliğimizin en başında beni cok ama cok zorladı. Nişanlılık donemimizde, eşim kendisinin borcları olduğunu, bu nedenle eğer kirada oturursak cok zorlanacağını soyledi. Kredi borcları da ev yaptırmışlardı; ordan kalma.. Ailesine ait bir tane evi var, birkac sene oturalım dedi; ben kendimi toparlıyım sonra kendi evimizi alırız dedi. Bende tabiki o sıralar aşk sarhoşu olduğumdan ve sacma sapan gozum hicbir şeyi gormediğinden kabul ettim. Oturduğumuz ev ailesine cok yakın. Yeni evlendik, balayından geldik cat kapı annesi geldi; ikide bir oğlunu arayıp eve cağırıyor. Gel ilacımın prospektusunu oku, gel kombiye bak, kv ve kp bir yere gidiyorlar; kız kardeşlerin evde onlara goz kulak ol; yalnız bırakma vb..Bu arada kız kardeşleri de kucuk değil; biri 25 diğeri 19 yaşında..

Mesela bir akşam evdeyiz; kız kardeşim evde yalnızmış ben onun yanına gidiyorum dedi. Ben sen gidince de ben yalnız kalıcam dedim. O kız da ben başka birsey miyim dedim ve burdan kavga cıktı. Bu olaylara en basında pek bir tepki vermezken; daha sonra ben birikme yaşadım. Eşimle cok kotu kavgalarımız oldu; cekti gitti ailesinin evinde kaldı. Annesi, kardeşleri bizim eve geldi sacma sapan kavga ettik. Yani kocam gitmiş kavgamızı onlara anlatmış, onlar da benim yanıma geliyor kavga etmeye falan.. Hepsini kovdum evden, siz karışamazsınız bizim kavgamıza diye. Kısacası benım eşim ailesi ve benım aramdaki dengeyi kuramadı. Ama evliliğin ilk yılları, oturacak; oğrenecek diye sabrettim. Keşke sabretmeseydim; şuanda cok pişmanım.

Neyse ben surekli taşınmak istedim; oradan cunku ailesi herşeye mudahildi. Eşim yeni iş değiştirmişti; altına araba verdiler ama arabayla 40-45 dk mesefade iş yeri. Bende dedim ki o zaman senın iş yerine yakın bir yerde ev bakalım dedim. Bunu kabul etmedi. Bence kabul etmemesinin sebebi, ailesi. Sonucta altında araba var gidip gelebilirsin; bizim yanımızda oturmak istemiyorsun veya karın istemiyor o sebeple taşınıyorsun demeleri. Ben kalabalık yerde oturmak istemiyorum burdan gidip gelicem dedi. Bir sure de boyle idare ettik; ama ben her gun neredeyse ailesi yuzunden kavga cıkarıyordum yalan değil. Orneğin bir keresinde kardeşi duğune gitmişti; onu bıraktı, eve dondu Eşimle birlikte olduk. Telefonu caldı; abi gel duğun bitti benı al diye kardeşi aradı. Adam beni yatakta bırakıp kardeşini almaya gitti ya.. Kavga ediyorum yine değişmiyor; napıyım kardeşimi gece yarısı sokakta mı bırakayım diyor.

Bu kavgalar sonucunda eşim gidip başka bir şehirde iş buldu. Bulduğu şehir benım memleketime cok yakın.. Sırf ailesine ben başka yerde yaşamak istiyorum diyemediği icin, şehir değiştirdi. Şuan farklı şehirlerdeyiz; o ordaki işini oturtmaya calışıyor. İşlerim oturunca seni yanıma alcam diyor. Bende burda calışıyorum. Kendi işimi calıştığım yeri cok seviyorum. Ama bu sebeplerden dolayı belli bir sure sonra işten ayrılıp onun yanına taşınmam lazım.

Aslında sorunum şu; eşim ilk başta denge kuramaması; bu kavgaları; bu ailesine aşırı duşkunluğu; adeta ailesinin uşaklığını, şoforluğunu yapması (gece yarısı dahi); benım sinirlerimi cok bozdu. Kendimi ondan uzaklaşmış hissediyorum. Hatta coğu kez evet onu seviyorum ama bu huyları yuzunden ailesi yuzunden keşke evlenmeseydim diyorum. Aynı şekilde sevdiğim işimi bırakmak zorunda olmak da benım psikolojii bozuyor. Adam aynı şehirden ailesi alınmasın diye onlardan uzağa taşınamıyor. Bazen acaba herseyi bırakıp; butun bunlardan kurtulsam mı diye de duşunmuyor değilim. İşimi seviyorum, ailem her zaman destekcim, maddi durumum iyi; bir taraftan da acaba uzakta olsak nasıl daha iyi oluruz; orda iş bulup calışabilirim diyorum. Cok kararsızım Siz olsanız nasıl davranırdınız.