merhaba arkadaşlar.

sıcağı sıcağına bir tartışmanın ardından yazıyorum maalesef. Inşallah anlatabilirim.

gorumcelerimle hic anlaşamadım. Onlar yuzunden boşanmaya kalktim yine barıştık. Aslında onlar yuzunden değil, eşim olacak şahsın onlara olan zaafı yuzunden.

6 yıllık evliyiz. Son 3 yıldır gercekten cok iyiydik. Tek anlaşamadığımız konu gorumceler. Yani anlasamadigim dediysem oyle sac başa girmiyoruz. Ama surekli bir laflar, kusmeler, karşılıklı eşime konuşmalar. Arada da kaliyor onu da anlıyorum ama yok yani olmuyor. Yapamıyorum.

bu son zamanlarda gercekten cocuk istiyorduk. Zaten eşim 6 yıldır istiyor deli gibi. Ben de istiyorum şuan. Allah ın hikmeti zaten olmuyor da.

şuan duşundum de cocuk yapmak isteğimden vazgectim. Oyle erteleme falan değil, ciddi ciddi hala 6 yıldır bu konuda benim tarafimdan bakamayan adama kesinlikle cocuk yapmak istemiyorum. Belki uzun uzun dusunulecek bir konu.

Ama hayatini cocuksuz devam ettirenler yok mu?
kadındaki cocuk isteği zamanla gecmez mi?
benim gibi kimse var mi?
yaşını başını almış cocuksuz kişiler pişman mi?