Merhaba herkese, uzun zamandır dertlerinizi okuyorum bazen en kolayı hic tanımadığın insanlara icini acmaktır diye duşunerek sizinle yaşadığımı paylaşmak istiyorum. Ben buyuk bir şehirden İstanbul'a iş icin taşındım. Aynı iş yerinden biriyle 5 ay sonra sevgili oldum. Fakat 1 bucuk yıldır hicbir şeyin yolunda gitmemesinden cok yoruldum. 2 ay sonra 3. kez ev değiştireceğim. Ev icerisinde huzur bulamyorum. Tek başıma yaşayacak kadar da kazanmıyorum. İş yerim cok stresli ve yoğun eve bitkin geliyorum. Arkadaşlarıma karşı kendimi artık yakın hissetmiyorum.Yanlarında doğal olamıyorum ve herhangi bir sevincimi ya da uzuntumu paylaşmak icimden gelmiyor.Bir suredir ailemi aramak istemiyorum ziyarete gitmek istemiyorum. Nedenini bilmiyorum insan arkadaş aile gibi kavramlara ihtiyac duyar ve ben neden duymadığımı bilmiyorum. Bencillik mi yoksa umursamazlık mı anlayamıyorum sadece gucum yokmuş gibi hissediyorum.
Ayrıca fazlaca sorunlu bir ilişkim var. Ona karşı tahammulumu tamamen yitirmiş durumdayım. Bazen ayrılmak istiyorum ama gercek değilmiş gibi geliyor. Karşılıklı cok fazla hatamız var.(Aldatma haric) Birbirimize gore olmadığımızı biliyorum. Cok seviyorum ayrılamıyorum ne yapayım gibi bir saflıktan dolayı değil ama sanki bir yıldır sorunlu bir ilişkimin olması tum enerjimi yediği icin kalan hicbir şeye gucum ve ilgim yokmuş gibi ve eğer onu da kaybedersem nasıl olacağımı bilmiyorum.
Duzeltmeyi ve sağlık bir ilişki yonetmeyi de denedik. Asıl problemi cozemiyorum. Bana 1 yıldır aynı sevgiyle yaklaşıyor fakat dengesizlikleri ve siniri var. Beni hırpalayan ve tahammulsuzleştiren de bu oldu. Ayrıca hayatı benimki gibi belirsiz değil, ablasıyla yaşıyor ve cok iyi arkadaş gibiler aynı zamanda. Bu yuzden beni ve yaşadıklarımı tam anlayamıyor. Coğumuzun duştuğu '' hayatının merkezine beni oturtsun baska her sey daha az onemli olsun'' tribine yakalanarak beklentilerimi o olcude tuttum ve şimdi mutsuzum sanırım. Verdiği sevgi kendimi satır aralarına sıkıştırılmış gibi hissettiriyor. Hayatlarımız asla paralel değil. İlşkimizle ilgili tek guzel şey birlikte bir şeyler yaparken cok guzel vakit gecirmemiz ama onun her şeyi cok planlı ve beni iş takviminin bir parcasıymış gibi hissettiriyor. Benim spontane davranmak istiyorum ama o kendini 1 cm bile esnetemeyecek kadar dediğim dedik bir tip. Kavgalar genelde boyle cıkıyor. Uzun lafın kısası aynı iş yerinde olduğumuz icin ayrılmayı bir turlu beceremedik ve ilişkimiz iyice yalama oldu. Kısa vadede ikimiz de iş değiştiremeyeceğiz gibi duruyor. Genel hissizlik ve mutsuzluğumun sebebi ilişkim olabilir mi? Hayatımı nasıl yoluna sokacağım? Yalnızlığa doğru cekiliyorum ve ben normalde insan ilişkileri kuvvetli sosyal bir insandım bu kendi yarattığım yalnızlığın beni ilerde acıtacağını bile bile devam ediyorum... Her şeyi nasıl yoluna sokabilirim?

Guzel fikirlerinizi paylaşmanız benim icin cok değerli.

Sevgiler