Merhaba ben 22 yaşındayım 2 senelik evliyim 1 yaşında kızım var. Annemle oldum olası problemliyizve artik usandım bıktım. Şoyle anlatayım herseyime bağırır laf soyler ve memnun olmaz hep eleştirir sert ve kırıcı bir dille ne yapsam olmuyor. Kayinvalidemle yan yana oturuyoruz. Ve annem bana hayatımda kızım dememisken o bana her gun kızım yavrum diyor icim aciyor kendi kızını opuyor sarılıyor ama benim annem asla bunları yapmıyor. Ve inanirmisiniz utanıyorum bir araya gelmeye annem ve kaynanamlarla cunku korkuyorum acaba annem ters ler mi kırar mi hep diken ustundeyim. Ve artik hep ağlayarak geldiğim icin 15 gundur gitmiyorum bana sen bilirsin dedi sadece. Şimdi soruyorum hani annelik merhametlik neresin de bunun yok napicam bilmiyorum ama daha da gitmiycem kararlıyım. Ben anne sevgisini kayinvalim de gordum sanki oz kiziyim gibi her lafinda yavrum annem dedi bana. Eşime de oyle.. eşim ve gorumcem cok şanslı melek gibi anneleri var.. benimki beni hep yerin dibine sokan bağıran ve azarlayan.. hayat cok acimasiz. Koca dunya da aslında o kadar yalnızım ki... hakkınızı helal edin ama artık cok doldum..