Yaklasik 6 ay suren iliskim 10 gun once sona erdi. Herhangi bir anlasmazlik veya kavga olmadan anlasarak bitirdik. Nedeni ise onun cok yogun olmasi ve bana istedigi kadar vakit ayiramamasiydi. Bunun bahane oldugunu soyleyenler olacaktir ama ben buna inanmiyorum cunku oyle olsa butun islerinin arasinda beni gormek icin ugrasmazdi son ana kadar boyleydi ben talep etmedigim halde mutlaka beni gormeye gelirdi. Ayrilirken de soyledi zaten baska bir neden yok baska biri de yok sana karsi hep durust oldum simdi de seni mutsuz gormek ve vaktini calmak istemiyorum dedi. Gozleri doldu ayrilirken mutsuz ve karamsar oldugunu soyledi falan. Ben israr etsem birlikte olmak icin bu ayrilik gerceklesmeyecekti ama adam yalniz kalmak istiyor ve saygi duymam gerekli diye dusundum. Ozlemeye basladim onu ve acaba tekrar birlikte olmak ister mi dusuncesini kafamdan atamiyorum son 2 gundur. Temmuz gibi yogunlugu azalacak belki tekrar olabilir falan diyorum kendi kendime. Bu ihtimali dusunerek surekli beklenti icinde olmak da bana zarar verecek biliyorum. Bir yandan da ayriliklardan sonra yasanan bu melankoliyi seviyorum ilginc bir sekilde. Muhtemelen aylar sonra donse bile istemeyecegim ama tanidigim en olgun ve en duzgun insandi. İliski boyunca beni uzecek bir davranisi olmadi hep beni dusunerek davrandi oyle huzurlu oyle sakindi ki. Ayrilirken seninle hep mutluydum cok eglendim cok guzeldi her sey icin tesekkur ederim dedi. Her neyse. Gececek biliyorum yine sevecegim yine sevilecegim eminim bundan. Ama onun gibi degerli birinin hayatimdan cikmis olmasi uzucu. Ozluyorum iste. İcimi dokmek istedim sadece