Kelimenin tam anlamıyla şuan hissettiğim şey korku. Hicbir şey beni sakinleştiremiyor şuan, bir de burayı deneyeyim dedim. Ağlayarak yazıyorum oncelikle
Yarın gece evimden ayrılıyorum. Başka bir şehre gidiyorum calışmak icin. Oncelikle yaşadığım şehirde istediğim gibi bir kariyer olanağı yok. 22 yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep ailemle yaşadım. Onları cok seviyorum. Dunyanın en iyi iki insanı bence. Ama kalabalık icinde ozguven problemim olduğunu duşunuyorum ve ailemle sonsuza kadar yaşayamayacağımı duşunerek boyle bir karar aldım. Kendi ayaklarım uzerinde durarak yaşamaya karar verdim yani...
1 hafta oncesine kadar her şey tamamdı ama 1 haftadır ozellikle akşamları cok kotu oluyorum. Bugun surekli ağladım. Elimde olsa gitmeyeceğim. Yıllarımı gecirdiğim evime bakıp bakıp ağlıyorum. İlk kez ailemden ayrılıyorum ve kim bilir ne kadar sure goruşemeyeceğiz. Evime de aylarca gelemem gibi. Cok korkuyorum. Gittiğimde ne bulacağımı bilmiyorum. Doğru bir karar verdim mi şuan ondan bile emin değilim, tek duşunebildiğim şey gitmek istemediğim. Sonsuza kadar annem ve babamla oturmak istiyorum.
Duşuncelerimi toplayabildiğim kadarıyla yazmaya calıştım ama sizce doğru mu yapıyorum? Bunu sormak icin de cok gec artık ama bilmiyorum, siz ailenizden kac yaşında ayrıldınız? Alışılıyor mu gercekten? Onlara gidip sarılmak istiyorum ama ağladığımı gorup uzulmelerini istemiyorum. Cok sacma bir durumdayım...