Merhaba. Şimdi yazacaklarimin amacı biraz dertleşmek,biraz kendime gelmek vs. Hayatımın ilk yılları, kendi halinde ,toprağını işleyen bir ailenin kızı olarak gecti. Sonra babamın vefatı,ardından toprakların,malın mulkun bir anda elden cıkması derken,o gune kadar kendi işinden başka bir şey bilmeyen annem ve abilerim,dışarıda calışmaya başlamışlar. O gunden beride durmadan calışıyorlar.
Bu şartlarda tahmin edersiniz ki maddi olarak hic bir zaman istediğim gibi harcayan,istediğini hemen alabilen biri olmadım. Ortaokulda bir burs kazandım ve onu bile alıp anneme verirdim. Yapı olarak maddiyata hic onem vermedim. Universiteyi kendi cabamla kazandım ve aileme yuk olmadan bitirebildim. Hatta burs ve haftasonu calışarak kazandığım harclığımdan anneme ve yeğenlerime para bile gonderdim.
Okulu bitince oturup kpss calışacak şartlarım olmadığı icin hemen calışmaya başladım. O surecte de hep aileme yardım ettim,yani yine gonlumce harcama yapamadım.
Sonrada eşimle tanışıp evlendim. Cok şukur birlikte idare edebilecek paralar kazandık ama calıştığımız yer sonradan paramızı odemedi vs sil baştan yeni bir şehre taşındık,eşim calışmaya başladı,ben cocuğumuza bakmak icin calışmadım.
Derken belki calışmıyor olmanın sıkıntısı,belki yılların yorgunluğu artık bunaldığımı hissediyorum. Bir kere duşunmeden,hesap kitap yapmadan alış veriş yapmak istiyorum mesela. Almak istediğim kitap listem,gormek istediğim yerlerin listesi bana uzaktan bakıp durmasın mesela. Ne bileyim eşimle,cocuğumla hadi bu yaz şuraya tatile gidelim diyebilmek istiyorum mesela..
Evet hep kendimden alta onlara bakıp şukrettim,en buyuk zenginliğim sağlığım,evladım,eşim,beni anlamasalarda ailem dedim. Ama ..aması var bu aralar icimde.. ne olur biliyorum herkes zorluklarla mucadele ediyor,ya sağlığın olmasaydı ya şunun olmasaydı demeyin,diyorum ya 3 yaşından beri bunların hepsini biliyorum..sadece bu aralar bu hislerime soz geciremiyorum.