İnstagramdan tanıdığım biriyle ilk buluşmamızda beni opmeye calıştı, o kadar kotu hissettim ki. İki haftadır konuşuyorduk ve sınırlarımın olduğunu falan anlatmıştım tamam demişti. Konuşurken cok duzgun biriydi, ilk defa internetten biriyle yuzyuze goruşmeye karar vermiştim. İlk buluşmada kızın uzerine atlamak nedir ya. Kendimi cok değersiz hissettim biliyorum başkasının davranışıyla değersiz olcak değilim ama hayata karşı cok umutsuzlaştım. Belli ki karşısındakine zerre saygı duymayan bencil biri. Sapık mısın ya noluyor dedim bu sefer de yuzu duştu trip atmaya başladı. Cok sinirliyim. Bir daha goruşmek istemediğimi soyledim. Karşı gelmedi. Bitirdik.

Bundan once de bir yakınımın vesilesiyle biriyle tanışmıştım. Daha İkinci buluşmamızda ‘bana kesin bir şey soyle yoksa ailemin tavsiye ettiği birileriyle goruşmeye başlayıp seninle iletişimi kesebilirim ’ dedi tehdit eder gibi. Ben de ‘daha seni tanımadan kesin bir şey soylememi bekleme, git tanış o zaman onlarla ben engel olmayayım ’ dedim ve bitirdim.

Bunun da oncesinde biriyle uzak mesafelerdeydik, ucuncu ayda ‘ben seni yanımda istiyorum boyle olmuyor ’ dedi bitirdi.
Yine bunun da oncesinde biri, bir yıldır sevgiliydik herşey ruya gibiydi, ailesi beni istemedi diye bitirdi akrabadan biriyle evlendi.

Ve dahası da var. Tum ilişkilerim gozlerimin onunden akıp geciyor hepsi yara bırakmış bende.

Bende mi sorun var anlamıyorum guvenim o kadar zedelendi ki nasıl toparliycam bilmiyorum. Artık yeni bir kişiye daha ihtimal vermeye korkuyorum. Ama birilerine guvenmek istiyorum.
Evde de babam zerre saygı duymaz guven vermez asla. Daha dun sabah kahvaltıda bile ‘benimle yaşıyorsanız bana itaat edeceksiniz ’ diye bir ton gurledi. Sırf istediği bir şeyi biraz isteksiz getirdik diye.
Bu arada yaşım 32. Evde cok kalmamaya calışıyorum anlaşamıyoruz cunku. Ayrı eve cıkmak icin yeterli maddi durumum yok şu an, izin de vermiyorlar zaten.

Cok doldum şu son olaydan sonra, instagramdan tanıştığım kişiden sonra yani. Paylaşmak istedim sadece, icimi dokmek istedim. O kadar umutsuzum ki, galiba babamın bizi hep değersiz hissettirmesi yuzunden kendime değer veremeyip bana değer vermeyen insanları hayatıma cekiyprum gibi geliyor. Her ne kadar bunu kırmaya calışsam da yine aynı şeyleri yaşıyorum. Zaten cok hassas, alıngan, kırılgan bir insanım. Cok uzgunum...