Merhaba hanımlar derdim kendimce cok buyuk. İşin icinden cıkamıyorum. Evli ve 6 aylık cocuk sahibi biriyim. 26 yaşındayım. Evleneli 2 sene oluyor. Doğum sonrası beynime pıhtı attığı icin hicbir şey hayal ettiğim gibi olmadı. Rabbim beni sevdiklerime sevdiklerimi bana bağışladı cok şukur ama benim planım doğum sonrası en fazla 40 cıkana kadar annemin bende kalması ve herkesin sonra kendi hayatına bakmasıydı. Sağlık sıkıntısından dolayı oyle olamadı maalesef. 6 aylık tedavi surecim olunca(şukur son ayımdayım şu an tedavi surecinin) 1,5 ay annem bizde daha sonra 4,5 ayda ben annemin evinde kaldım. Gebelik tansiyonum doğum sonrası da duşmeyince iyice yardıma muhtac oldum. Tansiyon duştu, pıhtı acıldı vs derken ben annemden bir turlu kopamadım. Eşim hic kırıcı laf etmedi ama artık eve donmemi istiyordu. Kendi evimle annemin evinin arası 30 km. Haftada 2 kez gelip haftasonları da annemde kalıyordu eşim. En son artık norologum sağlık sıkıntın yok evine donebilirsin diyince bir guc bu hafta sonu eve dondum. İlk gun tum gun ağladım. Bebeğim de zor bir bebek annemle olmama rağmen cok yoruluyordum. Kendi evime donunce de pek durmadı, ben yemekle bebekle uğraşırken bir yandan da annemi her duşundukce ağladığım icin aşırı yoruldum. Neyse 2. Gun biraz sakinlemiştim ki bu sefer tansiyonum yukselmeye başladı ve ben acile gittim. Annem ve eşim bu duruma cok uzuldu. Annemin yanına 2 gunluğune geri geldim. Ama ben annemden ayrı durmaya dayanmakta cok zorlanıyorum acildeki doktorlar sağlığımın iyi oldugunu soylediler buna rağmen bir yandan yine bayılırsam(pıhtı attığında nobet gecirip bayıldım) diye kendimi korkutuyorum. Ailesinden uzak evinde cocuguna tek bakanlar lutfen bana akıl verin. Napacağım ben? Karışık yazdım duygusalım biraz kusuruma bakmayın. Şimdiden teşekkurler yorumlarınız icin.