Uzun zamandır icime sinmeyen birşeylerin olduğunu hissediyorum.
Gitgide daha cok duşunur olup "keşke" lerle boğuşurken buluyorum kendimi. Konu malesef coğumuzun ortak derdi olan umursamaz eş.

Biz eşimle lise aşkıydık, 4 sene sevgililik surecimiz oldu, evet hic bir zaman oyle cok romantik biri olmadı ama yinede sevgimiz, heyecanımız diriydi 4 sene sonunda nişanladık 1 sene kadarda nişanlı kaldık yine ortada benim dert edeceğim buyuk şeyler yoktu...

Ve evlendik; aynı evin sabahına uyandığımda cok mutluydum artık hayallerini kurduğumuz herşeyi yaşayabilecektik ki buna cinsellikte dahil..

Birbirimizi yeterince tanıdığımızı duşunduğumuz icin 6 ay sonra planlı şekilde hamile kaldım. Fakat bundan oncelerinde aşırı sinirli asla susmayan ve dahada ileri giderek bir iki kez el kaldıran birine donuşmuştu o yıllarımı verdiğim adam. Aradan 1 saat gectikten sonra hic birşey yokmuş gibi davranmaya normal sohbetlerini etmeye devam ediyordu ve bende tıpkı aptal gibi hep affettim..

Tabiki ailesiyle kafa yapım hic bir zaman uyuşmadı , eşimin ailesi daha sık goruşmelerden hoşlanır cok kalabalık ailesi var benim ailem tam tersi..

Oğlum olacağını oğrendik isim konusunda baskı kuruldu ve istemedigim halde babasının adını verdi bebeğime. Oda istemedi aslında ama "beni muhattap etme onlarla ustume geliyorlar "dedi. aileminde verdiği psikoljik destekle bir kriz cıkmadan beynimde sindirdim bunuda..

( Aslında ben hayatta herşeyi dert eden biri değildim, universiteye giderken bolumun bana uymadığını duşunup ani kararla okulu dondurdum hayat ne getirirse onu yaşayım dedim hic calışmadım babam ne istersem yaptı,buda beni hayatta ne istersem elde ederim diye duşunmeye sevk etti.. ama oyle olmadı tabiki )

AFFETTIM , unuttum , kabullendim herşeyi kabullendim polyanna oldum eşimin ailesiyle şimdiye kadar hic yuz yuze tartışma yaşamadım ama kapana kısılmış gibiyim arkadaşlarımla buluşamıyorum, akrabalarıma eşimin ailesine sormadan izin almadan gidemem kural buymuş (!)

Hadi bunlarada tamam diyeyim , ama eşim cok konuşan herşeyi eleştiren icinde hic bir şey tutmayan beni kırıp sonra yanağımdan makas alıp "şakaa" diyen biri. Ben bu zamana kadar aileme hic birşey demedim, ondandır ki ailem eşimi sever , hoş sohbeti ve saygısıda vardır cunku..

Eşimle eski hallerimizi cok ozluyorum.23 yaşındayım ve omuzlarimda yaşımdan ağır yuk taşıyormuşum gibi geliyor. O cok iyi bir baba, ve beni de seviyor en azından o oyle soyluyor. Birşey istesem yapmaya calışır, bazen gozlerinde cocukluk hallerini goruyorum, ben icine atıp dile vurması aşırı bir insanım saatlerce konuşuyorum, derdimi anlatmaya calişıyorum ,hakaret ediyorum, kıyaslıyorum etrafımdaki guzel gorunen evliliklerle, beni anlamasını istiyorum, sevdiğini daha cok belli etsin istiyorum. Cinsel yaşantımız yolunda duşuncelidir beni asla reddetmez etmez , ama sadece o anlarda mı iyiyiz biz ? Artık laf dalaşlarından , kim daha cok saydıracak , kim laflariyla daha cok ezecek dermişcesine kavga etmekten yoruldum...Ben konuşmasam ill o konuşur muhabbet etmek ister. Evliliğin kuralı bumu? Hep biri kacacak diğeri kovalayacak mı? Lutfen bana akıl verin , ne yapmalıyım ? nasıl canlandırmalıyım bu evliliği ?