
Once babamı kaybettim pskolojim kaldırmadı kendimi evlere kapattım gokyuzune bakmayı unuttum kaybettim kendimi gormediğim tedavi kalmadı, ardından dedemin en son olarak da babamdan sonra arkamızda dagımız olan dayımı kaybettik

Onceleri ayrılık dilde o kadar kolay geliyordu ki ayrılmak icin can atıyordum, Bu surec başlayınca ayrılık kelimesinin sozde kolay oldugunu anladım ve karın agrılarım başlamıştı artık. Evliliğinizde ne yasarsanız yasayın boşanma sureci cok zormuş..
Boşanma sureci, yaşadığım kayıplar hepsinin aynı zaman icerisinde olması beni bitirdi, Kendime yeni hayat kurdum sıfırdan başladım kimseye boyun değmeden ayakta durmaya calışıyorum ama işte... Hergun mutlu bir şekilde uyanıyorum aksama doğru icime huzun cokuyor, bir iyiyim bir kotuyum .
Şuan oyle bi yerdeyim ki tukendim bittim yaşadıklarımı bana cok ağır geliyor, her bir acımı yenisi unutturdu. Guclu kadın olmaya calıştım her zaman kimseye boyun egmedim, kararlarımdan vazgecmedim dimdik ayakta durmaya calıştım , duramasam da calıştım cok mucadele verdim veriyorum da.. İnanın artık Yoruldum tukendim hic bişey mutlu etmiyor beni, ne doktoru ne ilacı care olamıyor derdime, eşim olacak haysiyetsiz desem ihaneti yalanı dolanı her şeyi vardı mahvetti hayatımı, 20 yasında evlendim şuan 26 olcam kaybettiğim yıllarımı gencliğimi cok isterdim

Burada cok konu okuyorum, gercekten kimse boşanmak icin evlenmez, Neden biz kadınlara olan oluyor neden diye cok yargıladım kendimi karışımdaki insana bakıyorum hali keyfi yerinde neden ben de onun gibi olamıyorum diyorum..off icimi dokmek icin yazıyorum cok zorlanıyorum artık , bu gunler de gecer mi bende mutlu olabilecek miyim

