merhaba kızlar
derdimi anlatacak kimsem yok. aslında cok geniş bir cevrem var ama tek bir gercek dostum yok. kardeşlerimde dahil herkes ya kendi cıkarı icin yanımda oluyor işi bitince selamı sabahı kesiyor ya da sonradan başıma kakıyorlar. bu nedenle uzun zamandır kimseye derdimi anlatmıyorum ama artık boğulyor gibi hissediyorum. aslında cevresi tarafından cok sevilen biriyim herkesin işine koşarım yardım ederim maddi manevi kimseyi geri cevirmem karşılık da beklemem. ama ne zaman ki benim işim birine duşer abartmıyorum kimse kılını kıpırdatmıyor. iyi bir işim var yıllarca calışıp cabalayıp bugunlere geldim hem de kimse benim ilerleyebileceğime ihtimal vermezken. kimse yanlış anlamasın kariyer para filan zerre umrumd değil ben yapayalnızım icimi acacak kimsem yok. herkes benden robot gibi surekli daha başarılı olmamı bekliyor. ozellikle de babam. doktora yapıyorum hala gozu doymadı. herkesten ustun olmamı istiyor. iyi niyetli olduğunu biliyorum ama hastayken bile yıllarca okula gittim ben. yorulduğumu bıktığımı gormuyor. ben koca bir boşluktayım kendimi toparlayamıyorum. cok şukur işim ailem var sağlıklıyım diyorum ama ruhsal olarak kendimi iyi hissetmiyorum. bunu hic gormuyor. başarıya odaklı yaşıyor. ablam evli cok zor biri. cok kıskanc ne zaman nasıl tepki vereceği belli olmaz. yeğenimi kendi cocuğum gib seviyorum ama zaman zaman onun lafları beni cileden cıkarıyor. insanların arasında azarlıyor bağırıyor sonra da kusura bakma diyor. evlendiği donem ben hep onun yanında oldum beni itip kakmasına rağmen ama benim bi işim olsun karışmam diyip kenara cekilir ya da dalga gecer ciddiye almaz. kardeşim deseniz cidden normal değil. benm kıyafetleri giyer bişey demem onunkileri giyince oralığı ayağa kaldırır. bi hatam olsun saklamak yerine annemlerin yanında abartarak anlatır. habire bağırır umursamaz ağzına ne geliyorsa soyler. uzulur kırılır hic duşunmez. tum bunlar gozunuze şikayet ya da abartı olarak gelebilir ama cidden boyle. onceden umursamazdım ama artık boğuluyorum aralarında. 3 yıllık br ilişkim var o da zamanında bana cok cektirdi. ama bişekilde devam etti. yaşım 25 tum yaşıtlrım arkadaşlarım evlendi evlenen iletişimi kesti. bi ben kaldım surekli sorup duruyorlar artık bu da sinirimi bozuyor. erkek arkadaşımın babası hayırsızın tekiydi gecen kasım evi terkedip gitti. annesi 4 cocukla kaldı. erkek arkadaşım ve kardeşi evi gecindiriyordu annesi de instagramdan satış yaparak ufak tefek para kazanmaya başladı. onceden maddi durumları iyiymiş ama babası iş batırmış ev araba ne varsa satmışlar. evleri kira 1000 lira. erkek arkadaşım gecen yıl tanışmaya gelmek istedi babası varken babam asla olmaz dedi guneydoğulular diye ve lise mezunu diye. kurt değiller araplar ama babam ırkcı bir zihniyet olduğu icin kabul etmedi. babamın bu tavrı beni deli ediyor. bu yıl yine geldi babam yne geri cevirdi bu sefer de hem doğulu hem okumamış hem babası yok iki evi kim gecindirecek kim duğunu yapacak dedi. ailesine kardeşi bakıyor annes de calışıyor ablasının da bir fazla dairesi var biz evlenirsek onlarda kira derdi olmasın diye oraya gececekti. eniştesi annesini zamanında cok yardımcı oldu diye cok seviyor sayıyor.ama babam ikna olmuyor o konu kapandı diyor. kimse bana destek olup babamla konuşmadı kardeşim erkek arkadaşım geldiğinde hoşgeldin bile demedi. ablam beraber kahvaltıya gittik ben beğendim demişti babamın yanında olmaz bence de memur değil dedi. annem 3 yıldır biliyor destekliyordu ben karışmam dedi cıktı. kız kardeşim culsuz anasız babasız diyo sen besle elin adamını diyo adamın maaşı 3500 olmasına rağmen hakir goruyor inanmıyorlar. ben kendim gibi birini bulup evlenecekmişim sevemişim zamanla. ablam istediği ile evlendi onun eşi de memur değil kendi oğretmen ama anneme habire memur olsun diyo. ben başka bir şehirde yapayalnız yaşıyorum. kimseyi tanımıyorum. kapımı acan yok ev kucuk inanın yalnızlıktan ağlıyorum bazen. artık bıktım bir duzenim olsun diyorum babam boyle iyi duzenin herkes biriyle mi yaşıyor diyo. her işimi kendim yaparım işim dolayısıyla hic gitmediğim şehirlere bi başıma giderim bazen ağlıyorum herkesin otobuse binerken bi el sallayanı oluyor ben hep yalnız. erkek arkadaşımda başka şehirde gelmeye kalksa cok masraf cıkıyor 3 ay da bir geliyor kalacak yer otobus derken 1000 lirayı buluyor bikac gun kalsa. gunu birlik gelse uzak 12 saat otobusle. ucak yok. oda deli gibi calışıyor paa biriktrebilmek icin ama daha 10 bin ancak birikti. zamanında sabit bi iş de drmadı ona da kızıyorum 6 aydır iyi calışıyor ama onceden hep iş secti beğenmedi başkalarına yardım etmek isterken işinden oldu. kendi işimi kuracağım 5 6 bin kazanacağım diye bir işe girdi 1 yıl boşa gitti iş tutmadı 2000 bile kazanamdı aylık. tum bunları duşunuyorum kafayı yiyeceğim kime sırtımı dayamaya kalksam başıma iş acıyor. ne vardı okusaydın bi işte duzgun dursaydın babanı eve getirseydin diyorum alınıyor. okumaması da yapamadığından değil benden iyi calışır kafası okula karşı olduğundan. babasını da zamanında cok cektirdi kendi gelir diye getirmediler eve adam tamamen gitti. tum bunlaı duşunmekten hicbir şeye odaklanamıyorum mutsuzum umutsuzum. ders calışamıyorum icimden gelmiyor. geleceğe umutla bakamıyorum. cok dua ettim ama işler hep daha da karıştı. şoyle gozum kapalı guveneceğim kimse yok hayatımda. guclu durmaktan yoruldum yıkılıyorum. kime iyilik yapsam bencilliğiyle cevap veriyor. ablam ve kardeşim evlenme konusu boyle oldu diye nerdeyse kına yakacak. hep başarılıydın ornek insandın boyle olur bak mukemmel değilmişsin diyo kardeşim. kendi okumadı liseden sonra gitti univ den 2 gun sonra geldi. ben okudum diye kıskanıyor. bıktım artık herkes duşuyum diye bakıyor. psikolojim bozuldu. duzelemiyorum psikolog bir arkadaşıma da gittim gunlerce aylarca dua da ettim ama bu boşluk gecmiyor. geleceğimden korkuyorum yaşam enerjm yok. sevdiğiyle ailesinin rızası ile evlenenlere imreiyorum. bu durumdan kurtulmak icin ne yapabilirim lutfen bana yardımcı olun.