Cocugu olan bayanlar,inanin cıkmaza girdim artik,2 yaşinda bir evladim var,surekli peşinde koşmaktan yoruldum,daha somut bir ornek vereyim dun piknige gittik aman duşecek, aman araba ezecek, aman suya yuvarlanacak diye oturup karnimi bile doyuramadim...eşime gore aşırı kaygiliyim, endişeliyim, panigim ve pimpirikliyim.piknige gittigimiz arkadaşlarinda cocugu hastaydi, surekli benimkini sevmek icin sıkıştirdi durdu,icim icimi yedi bizimkinede bulaşir diye,birsey desem arkadaslar darilir,eşim kirk yilda bir insanlarla buluştuk niye sorun cikariyorsun kafasinda.!o da oturmadi,mangala falan yardim etti o yuzden cocuk tamamen bana kaldi,sorun şu ben artik gezmekten tozmaktan hayata karışmaktan arkadaşlarla takilmaktan zerre zevk alamiyorum,surekli cocugu kontrol etmekten kafayi yemiş durumdayim bu herkesin yaşadigi bir surec mi yoksa bana mi has merak ediyorum,bi tavsiyeniz var mi?bu kişiligimi bu halimi nasil degiştirebilirim?cocukla beraber neden her şey bana bu kadar zor geliyor anlamiyorum..iştahsiz oluşu ayri bir dert bana,bu ataklari sendromlari ne zaman biter hic bir fikrim yok,cocuguyla hayati dolu dolu yaşayan mutlu bayanlar biseyler soyleyin tavsiyede bulunun akil verin lutfen