Yalnızlığı iliklerime kadar hissediyorum. Caresizliği, kimsesizligi. Annem babam yasiyorlar. Ama 10 saat uzaktalar. 1,5 yıldır uzak bir sehirde calışıyorum. İsyerinde surekli sorunlarim bitmedi. Her calisma ortamindan kacmak istedim. 2 kez calisma ortami degistirdim sadece 1,5 yılda ve bu 3. calisma yerim. Nedenleri işimi yapamadığım icin dislandigim ve istenmedim icindi. Şimdiki ortamimda da ustuste hatalar yaptigim icin istenmiyorum. Beni gormek istemediklerini ama mecbur kaldiklarini hissediyorum cunku iyi insan olduklari icin. Ama ben hissediyorum. Iki kez istifa ettim olmadi.sonuncusunda babam gitmis yonetime dilekcemi kabul etmemelerini istemiş. Bu sehre ilk geldigimde biriyle evde kaliyordum. 4 ay kaldım sonra ordan cıktım anlasamadigim ve surekli aşagilandigimi hissettiğim icin. Sonra iki kez de yurt degistirdim. En son eve cıktım tek başıma ailemin yardimiyla. 5 aydir tek kaliyorum kocaman bi evde. Ailem yanima geldi kalmak icin 40 gun kalabildiler sadece. Acı bir olay yaşadım cunku. Ikinci kez istifa etmemin nedeni de buyuk etken buydu. Sucluluk hissetmem. Nedenini burda belki beni taniyan biri okur da kim olduğumu anlar diye soyleyemiyorum.

Ne kitap okuyabiliyorum, ne namaz kilabiliyorum. Ne gezi turlarina ne kurslara katilabiliyorum. Nedenleri de calisma gunlerimle calıştığı icin tur gunleri ve kurs gunleri. Zaten isteğim de yok gezmek icin. Evlenip bu yalnızlıktan kurtulmak istiyorum ama o da olmuyor. Konustugum biri var. Evlenmek istiyor ama belli bi tarih verdi o tarihi bekliyorum. Ama onla da evlenecegimi sanmiyorum. Bu yuzden de soğuk davraniyorum. Yani ailem var. O da var. Ama hepsi uzak şehirde. Ben artık her gunumun birbiriyle aynı olmasindan bıktım. Namaz kilmak istiyorum onu bile yapamıyorum. Kitap okumak istiyorum okuyamiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Buraya neden yazıyorum onu da bilmiyorum. Biliyorum caresi olmadığını. Sadece icimi dokmek istedim belki de. Hayırlı ramazanlar.