Herkese selam.
Ben zeyno.
On senelik birlikteliğim, beş senelik evliliğim iki ay once bitti.
Hem de oyle sessiz sakin, oyle olaysız bitti ki. Belki de bu forumun hic şahit olmadığı bir şekilde bitmiştir...
Ailelerin asla kavga etmediği, paylaşılamayan tek bir şeyin olmadığı, tek bir hakaret kotu sozun olmadığı, ağlaşarak biten bir bitiş...
İkimizde cok iyi insanlardık ama beraber olamadık.
Olduramadım.
Onu değiştirmeye, iyileştirmeye cok cabaladım. Yaralarını sarayım istedim ama olmadı.
Beni bir kadın gibi gorup sevemedi. Onun icin annesinden farklı bir kadın olamadım.
Yıllarımı, en guzel hayallerimi, umutlarımı ve onun eşyalarını bir gunde topladım. Gelip eşyalarını yuklenip gitmesi otuz dakika tuttu tam olarak.
Bitti.
Belki de en başından beri yanlıştı, belki ben zaten hep boşuna kurek cektim.
Cocuk istemedi, cocuğumuz olmadı.
beş senede bir kere bile tedavi gormedim. Goremedim.
Ve işte boylece, otuz yaşımda tekrardan hayata tutunmaya calışmak zorunda tek başımayım.
Gunlerim anlamsız ve cok boş geciyor.
Yalnızlıkla ve daha cok yalnızlıkla boğuluyorum.
Boğuluyorum.
İyileşemiyorum.
Her gun her saatimi keşke olseydim diyerek geciriyorum.
Nefes alamıyorum.
Herkes gecer diyor, zaman diyor.
Zamanla gececek olan şey ne ki?
Yıkılan hayallerim, uğradığım haksızlıklar, giden yıllarım yada yaşadığım o aşk...
Zaman bana neyi verecek? Zamanla ne gececek?
Aslında cok basitti.
Ben sadece bir yuvam olsun istemiştim. Başka hic bir şey istememiştim.
Basit bi yuva.
İcimin ışıkları sondu. Ne yapmalıyım bilemiyorum.
Bu sureci nasıl gecirdiniz siz? Neler yapmalıyım?
Bu hayatı nasıl yeniden sevebilirim?