Merhaba hatunlar
Bu konuda başarabilirsem sadece evliliğimle ilgili yazmak istiyorum ki, sağlıklı ve işe yarayan cevaplar alayım. Oğlumu ya da geriye kalan hicbir şeyi dahil etmeyeceğim konuya.

Eşimle iki bucuk yıllık bir beraberliğin sonunda evlenmeye karar verdik. Evliliğimizin beşinci yılındayız. Toplamda yedi yıldır hayatımda kendisi. Onceden de evliliğimizle ilgili bir konu acmıştım lakin icerik farklı olduğundan ve o donem benim kendi hatalarım fazla olduğundan dolayı herkes evliliğimi kurtarmama yonelik fikirler verdi. Belki yine hatalarım vardır bilmiyorum.

Evliliğimizin ilk iki yılı nispeten guzeldi. Oğlum hareketlenmeye başladıktan sonra oncelikle yatakları ayırdık. Cunku gece kırk kere uyanan, uyandığında ses cıkarmadan yataktan atlamaya calışan, hatta abartıp diğer odalara giden bir oğlumuz vardı. Tek yatırmaya calıştığım her gece mutlaka bir kaza atlattık. Sabah erken saatte işe gitmesi gereken eşim cok fazla uykusuz kalınca cozumu oğlumla diğer odaya gecmekte bulduk. Sonraki zamanlarda yatak ayırma girişimlerim, oğlumun ısrarla yataktan duşmesi veya gece evin icinde uykulu dolaşmaya calışması yuzunden husranla sonuclandı. Sonuc itibariyle 41 aylık oğlumla birlikte uyuyoruz hala. Eşim de yatak odasında. Bu ayrıntıdan sonra diğer konulara geceyim.

Eşimin yaptığı bazı hatalar ve oğlumuzun cok zor bir cocuk olması munasebetiyle ciddi kopukluk oldu aramızda. Once sarılıp opmeler bitti, sonra cinsel hayatta sorunlar başladı. Son olarak sohbet etmekten bile aciz iki insana donuştuk. Maddi sorunlar da zor cocuk yorgunluğuna eklenince birbirimize tahammulumuz bitti.

Iki hafta once bu konuyu konuşmak istedim eşimle. Bana "sen sadece eleştiriyorsun cozum uretmiyorsun ben bu durumdan bıktım. Ayrılmak ise isteğin, lafı oraya getireceksen itiraz etmeyeceğim" dedi. Ben de "neden cozumu ben uretmek zorundayım sen neden o guzel kafanı yormuyorsun" dediğimde "ben artık bu evlilik icin ne yapalım diye duşunmeyeceğim, duşunmuyorum zaten. Sen zamanında attığım tum adımları geri teptin." dedi. Konuşma yarım kaldı,tıkandı. Cunku en sevdiği şey gecmişteki hataları meydana cıkarmaktır. Lakin bunu ben yapsam rahatsız oluyor.

Eşim işi dışında bir şey duşunmeyen, surekli elinde telefon olan ve de ailece aktivite yapmaya yanaşmayan birine donuştu. Acıkcası ben de artık talepte bulunmuyorum. Oğlumla vakit geciriyorum ve bu durumu da kanıksadım. Yani genel olarak oğlumla iki kişilik bir hayat suruyoruz esasında.

Uzunca suredir ayrılmak istiyorum. Sevgim bitti mi bitmedi mi bilmiyorum. Cok da umurumda değil artık. Ancak oğlumun ozel durumundan dolayı, oğlumla birlikte hayat kuracak durumum yok şu an. Ne maddi ne de manevi. Ailemin yanına asla gitmem. Fazlaca sebebim var. Ancak oğlumla ayrı bir hayat kurabilmek icin de en az uc yıla ihtiyacım var. Sebepleri tek tek yazmayayım, uzun surer. Lakin durum bu.

Ote yandan eşim bir iki yıl sonra yeni bir cocuk sahibi olmaktan bahsediyor ara sıra. Cunku dengesiz. Başlarda şiddetle karşı cıkarken şimdi "hı hı" deyip susuyorum. Cevap vermek bile gelmiyor icimden.

Evliliğimiz nasıl bu hale geldi derseniz, inanın ben de bilmiyorum. Eşimin hataları benim hatalarım, oğlumuzun zorluğu, maddi sıkıntılar. Bir şekilde koptuk sonunda.

Şimdi ben oyle bir haldeyim ki, boğuluyorum sanki. İcimden "şu an bu evde durman gerekiyor. Oğluna bir gelecek sağlaman icin bu şart. Beklenti icine girme. Ev arkadaşın gibi duşun" diyorum. Ote yandan "şu an ayrılamıyorsan ufacık da olsa bir umut varsa duzelmesi icin, o yonde adım at" diyorum. Lakin icimden gelmiyor.

Kavga etmiyoruz. Hani seslerin surekli yukseldiği bir ev değil bizimkisi. Ya da birbirimize hakaret edip psikolojik şiddet uygulamıyoruz. Ancak surekli laf sokma, imada bulunma mevcut. Fazlasıyla hem de. Oğlum son donemlerde babasına karşı cok tepkili. İtiyor, gitmesini istiyor. Sevmek istediğinde karşı cıkıyor. Birlikte oyun oynamıyor babasıyla vs. Biliyorum eşim bu duruma da cok uzuluyor. Cunku oğlunu sever fazlaca. Ancak yetiştirilme tarzından dolayı oğluyla eğlenmeyi, oynamayı bilmez. Beceremez.

Bir sure once bizi birbirimize bağlayan oğlumuz vardı. Şimdi oğlum da sadece benimle zaman gecirmek isteyince, tamamen koptuk diyebilirim. Bilmiyorum bu durum gecici mi ama eşime karşı tamamen notr durumdayım şu anda. Hasta olunca ya da olme ihtimalini duşununce merhamet duyuyorum. Ancak onun dışında bir his yok.

Eşime gore ben cok kurcalıyor, cok duşunuyorum. Abartacak bir durum yok. Ben ise, omur boyu boyle buyuk bir boşlukta yaşamak istemiyorum. Ote yandan sırf annesinin hisleri koreldi diye oğlumu aile ortamından mahrum bırakmak da istemiyorum.

Kafamdan atamadığım ayrılık fikri, buyuk şehirde ozel ilgi bekleyen bir cocukla yalnız yaşama zorluğu ki şu an oyle bir ihtimal bile yok. Evliliğin duzelmesi adına zerre adım atma isteğim de yok şu an icin.

Esasında uzuluyorum da bu duruma. Biz birbirimizi cok sevmiştik duşununce. Neden ve nasıl bu hale geldik hic bilmiyorum.

Ben icinde bulunduğum zamanı nasıl daha katlanılır hale getirebilirim soyleyin lutfen. Nefes alamıyorum cunku artık. Ne gitmek mumkun oluyor ne de kalmak. Heh arabeske de bağladım sonunda cok guzel. Ancak durumu ozetleyecek tek cumle bu.

Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkurler.