Nerden başlayacağımı bilemiyorum uzun suredir duşunuyordum ama sonunda cesaretimi topladım. Artık soyut olarak benle olan durum vucut bulacak. Konu uzun ve zor kafam karışık. Idrak yollarının konusu bana cesaret verdi sanırım. Bu 30 yılın birikimidir. Sizin fikrinizi merak ediyorum.
Yazı uzun okuyup yorumlarsanız sevinirim.
Beni babaannem buyutmuş 7 yaşında vefat edene kadar, ama o zamana kadar annem ve ağırlıklı olarak babaannem bakmış. Hatta annemi gorunce bu kadın kim diye sormuşum. Babaannem olup temelli annemle yaşamaya başlayınca sorunlarda başladı. Annemle ve akrabaları ile hic anlaşamadım bunlar bolca teyze ve dayı oluyor. Oturduğumuz evin alt katındaki daireyi annem onlara tuttu ve kiralarını odeyip onlara baktı. Bu arada yaşları yakındır ama calışmaz veya paralarını kendine harcayıp bizden gecinirlerdi. Hatta bu yuzden babamın kendi kardeşleriyle olan iş ortaklığı bozulup aralarıda bozuldu.
Ben bu akraba kişileri ile hic anlaşamadım hep bizdelerdi hic ozelimiz yoktu. Hep bir sorunları vardı. Annem hic bizle ilgilenmiyordu onlar yuzunden. Babamın zor kazandığı uc kuruşuda bizi zorda bırakma pahasına onlara yediriyordu annem. Hic sevgi gormedim o akrabalardan (teyze veya dayı demek istemiyorum). Kucukken gunluğume bunları yazardım bir gun annem bulup sana bunları yazmış diye dayıma soyledi. Hepsi başıma toplanıp sen nasıl dayını sevmezsin sen kimsin diye beni sıkıştırdılar. Bu bir ornek daha o kadar cok var ki. 8 yaşındayken bir teyzeme gonderdi annem 1 haftalığına kadın kendi kızına hicbirşey yaptırmaz bana duvar sildirir, yer sildirirdi. Kızına kıyamaz beni bakkala gonderirdi, bakkal uzak kendi kızına bişey olur diye. Kızına kızsa beni doverdi sebepsiz.
10 yaşındayken bana kalem calmışım gibi iftira attılar ve bende kaldıramayıp dedemin kalp ilaclarını icip intihar ettim. Kurtuldum olmedim ama annem yine bana kızgındı asla bana sahip cıkmıyordu. Olay babamdan gizlendi tabi.
Annem onlar yer icer hergun işlerini bana yaptırırdı hatta komşular yazık bu kıza nasıl yapsın daha cocuk derler annemde karışmayın diye azarlardı. Of liste o kadar uzun ki...
Lisedeyken hem okudum hem calıştım ve kendi paramı kazandım cunku annem babamın bana verdiği parayı vermiyordu. Ondan almadığım surece nasıl para kazandığımı asla sormuyordu. Sorduğumda sana guvendiğimden sormadım dedi ben daha 14 yaşındaydım...
Neyse evlenmek istedim o zaman teyzeler evlenmemem icin hergun kavga cıkardılar. Eşim evlenebilmek icin milletvekili ile bile istemeye gelmek istedi. Babamla konuştu , babam sevmişti ama annem yine olmaz diye tutturdu. Eşimi tanımadan, eşim turk değil diye annemle birlik olup beni evden kovdular. Kovdukları gun kıyafetlerimi ayakkabılarımı eşyalarımı aralarında boluşmuşler. Annem evden para caldığım yalanını soylemiş herkese. Aradım neden bunu soyledin diye başta bulamamıştık sonra bulduk dedi. Midem bulanıyor yeniden bunlar aklıma gelince. Evlendik eşimle 3 ay sonra barıştılar kafalarına gore. Sanki ben evden kacmışım gibi millete yalan soylemişler. Neden dedim cevap yok.
Asla annemi sevemedim bunun icin kendimi suclamakla gecti zamanım. Kendimde suc arıyordum nasıl bir insan annesini sevemez bende hata olmalıydı. (Aslında hala bunu duymak istiyorum birilerinin yanlış yapıyorsun iyi insan demesini umuyorum. )
Evlenince hepsinden uzağa taşındım ama babam bana yakın olmak icin 20 yıllık evini bırakıp ust sokağımıza taşındı. Tek kızıyım sever beni.
Herkes bir şans hakeder dedim ama annem yine durulmadı. Kanamalı bir hamilelik gecirdim annem ust sokağımda olmasına rağmen 1 kere gelmedi. O da yetmez gibi sana bakmaya mecbur değilim dedi. Oğlum 6 aylık olana kadar arayıp sormadı. Oğlum 8 aylık doğmuştu en cok ihtiyacım olduğu zamanda yine yoktu. 10 gun yoğun bakımda kaldı oğlum ona rağmen umursamadı. Kardeşim o sırada eşime 100.000 dolarlık bir kazık attı. Ailem borc ustlerine kalır korkusuyla bana boşan diye baskı yaptılar ama dinlemedim. Eşimle başka ile taşınıp yine sıfırdan başladık. Eşim saolsun hic yuzume vurmadı bu durumu ama aileme cok kinlendi. Haklı olduğu icin susuyorum. Ben uzulmeyim diye o da konuşmuyor bu beni daha da uzuyor keşke dışa vursa bu durumu. Neyse yine zaman gecti 2. cocuğa hamileydim 9-10 kere hastane de yattım yine annem gezmelerde gelmiyor. Doğuma 2 hafta kala millet ne der diye geldi. Sonra hemen kactı zaten. Giderken de eşimle kavga etti. Kızım şimdi 4 aylık 4 kere ancak aramıştır. Eşimle evlenmemi asla istemediler olmayınca sindiremedi. 11 yıllık evliyim hala boşanayım diye bekliyor. Eşimde onların yemeğini temizliğini bile yapardı, saygı gosterirdi.
Eşimle birbirimizi cok seviyoruz bana hep yardımcı olur. Sadece aynı evi değil aynı hayatıda paylaşırız. Beraber film izler eğleniriz. O yemek yapar ben temizlik. Universite ye gitmem icin cesaretlendirdi ve şuan 3.sınıfım. O cocuklara bakar ben derse giderim. Yani eşimle mutluyum turk olmaması benim icin asla sorun olmadı. Beraber avrupa da okula gittik beni destekledi. Şimdi maddi durumumuz iyi baya toparladık o olaydan sonra annem bunu da hazmedemiyor. Off acaba ben uvey evlat mıyım. Hep cocukluğum boyunca oyle olduğumu duşundum. Bir anne bunu duşunduruyorsa sorun vardır.
Eşim aileme karşı cok sert. Hic lafını esirgemiyor yeri gelince hatalarını yuzune vuruyor. Onlar zaten hic sevmedi.
Annemi hic sevemediğim icin ilk 5 yıl cocuk yapmadım. Şimdi evlatlarım sayesinde aşmaya başladım bu durumu. İcimde actıkları bu boşluk beni derinden yaralıyor. Birbirine sarılan anne-kız gorsem icim parcalanıyor. Ama asla yapamıyorum. Şimdi benden sevgi bekliyor neden bu kadar soğuksun diyor. Onu da sevemiyorum yerini de dolduramıyorum. Hayatıma bağlıyım cocuklarıma adadım kendimi. Benim icin once evlatlarım geliyor. Onun yaptığı hataları yapmamıyorum.
Şimdi gorunce aşırı seviyor beni annem (maddi durumumum iyi olmasınında etkisi olabilir bilmiyorum, pişmanda olabilir). Aşırı duşkun gorunuyor. Affetmeli miyim silmeli miyim bilmiyorum. Şimdiye kadar ararlarsa konuştum ama ben aramadım. Eşim sorunu coz icin rahatlasın diyor. Ya affet ya da sil diyor. Boyle var ile yok arası kendine zarar diyor. Siz ne duşunuyorsunuz?