Hanımlar selam,

Size gunluk rutinimi anlatacağım. Sıkılmadan okuyanlara şimdiden teşekkurler.

Sabah 6 ’da kalkıyorum, 6.25 ’te evden cıkıp işe gidiyorum. Saat 8 ’de mesaim başlıyor. 16.00 ’da işten cıkıyorum, normal cıkış saati 18.00 ama ben kısmi calışma hakkımı kullanıp eksik maaş alıyorum. İş yukum normal calışanlarla aynı, 2 saat erken cıktığım halde bu zaman dilimine tam mesaili kişinin yaptığı işi sığdırmaya calışıyorum. 16 ’da cıktıktan sonra 17.30 ’da evde oluyorum.

Bundan sonrası tam kaos. Kendime zaman ayırıp sporu, kitap okumayı gectim. Duş alabilirsem mutlu oluyorum. Eşim bana iş bırakmamaya calışıyor, cocuğun uykusu vs her şey onda. Onun iş yeri eve 5 dakika. 10 ’da gidiyor, 17 ’de eve gelmiş oluyor.

Eve geldiğimde o kadar yorgun oluyorum ki oturduğum yerde uyukluyorum. Halbuki oğlumu cok ozlemiş oluyorum, tam 2 yaşında. Yeterince ilgilenemiyormuşum gibi geliyor. İzin alıp evde onunla zaman gecirdiğimde cok bağlanıyoruz, ama iş yerimden izin almak sıkıntı.

Bugun eşimle konuştuk. Cocuk sana cok bağlı dedim. “Evet cunku sen yoksun, sabah uyandığında yoksun gece uyurken yoksun, doktora aşıya gotururken yoksun, gunluk kapasiten bu, ben senden fazlasını beklemiyorum” dedi. Suclar gibi demedi zaten suclamaz ama soylediklerine cok uzuldum. Hesapladım, gercekten de yokum. Onun hayatında gunde 4-5 saat varım.

O zaman işten cıksam diye duşundum, eşimin şu an işleri cok durgun. Yanındaki elemanları işten cıkartmayı duşunuyor, o kadar durgun işler. Ev butcesini baştan yapmamız gerekecek.

Yakın bir yerden iş baktım, goruşmelere de gittim. Her yerden iş goruşmemiz olumlu gecti ama işe alımlar durdu yanıtını aldım.

Evi, işe biraz daha yakın bir yere taşımayı duşundum. Bu sefer ailelerden cok uzaklaşmış olacağız. Onlar hem yaşlı, acil bir şey olabilir. Hem de bize yardımları dokunuyor, bakıcı ile ilgili bir durum olduğunda beş dakikada geliyorlar, coğu zaman yemeğimizi yapıyorlar. Cocuk buyumeden cok uzaklaşmaya eşim de ben de sıcak bakmıyoruz.

Ama ben artık tukendiğimi, yorgunluktan ve stresten bunaldığımı hissediyorum. Cok planlı programlı, dakikası dakikasına kurallı yaşıyorum ama olmuyor yurutemiyorum. Sanki hicbir şeyi tam yapamıyorum, ne iyi bir calışanım, ne iyi bir anneyim ne de iyi bir eşim. En mantıklı, en faydalı secim ne bilmiyorum. Artık duşunemiyorum.