Merhaba hanımlar,

Bugun icim aşırı sıkıldı. Biraz yazıp rahatlamak istiyorum.

Kendimi aşırı sahipsiz hissediyorum. Yani yalnız değilim cevremde insanlar var ama yapayalnız hissediyorum terk edilmiş kedi yavrusu gibi.

Sebebi ise, sanırım omrum boyunca bir turlu yanımda guvenebileceğim bir erkeğe sahip olamamak. Diyeceksiniz ki şimdi sen eşya mısın sahiplilik ne demek? Ama işte insan guvenebileceği bir şey olsa her koşulda bu benim yanımdadır korur kollar diyebileceği birilerini istiyor. Ozellikle bayanlar icin bu onemli bir şey bence .

Kucuk yaşta babamı kaybettim ve hayattayken de varlığı yokluğu belli olmazdı pek bu nedenle o baba guveninden tamamen eksik buyudum diyebilirim. Abi, amca, dayı vs de yok. Yani amca ve dayı var ama başıma bişi gelse en son kapıyı calacağım değil hic calmayacağım cinsten tipler oyle duşunun . Hic goruşmuyoruz neredeyse. 30 yaşıma yaklaştım hala ve guvenebileceğim bir sevgili , eş de yok. Cok istiyorum ama herkes sırtımdan vuruyor yalan soyluyor. Kimseyi yanımda hissedemiyorum. Guvenmemek konusunda maalesef haklı cıkıyorum. Guvenebileceğim her dalı tutmaya calışıyorum, denize duşen yılana sarılır misali ama hepsi cıt cıt kırılıyor.

Bu yaşıma kadar anneme kardeşlerime falan hep sahip olmaya onlara eksiklik hissettirmemeye calıştım sorumluluk hissettim guclu gorundum hep onlara. Ama ben colde acan gul gibi kaldım. Toprak benim değil de tutunmaya calışıyorum gibi. Boyle bir boşlukta bir araftayım sanki. Kendimi korumasız ve guvensiz hissediyorum.

Ne yapabilirim hususunda fikri olanlar yazabilirse sevinirim. Uzun oldu helal edin hakkınızı.