Cok beklentiliyim. Eşimden yapamayacağı şeyleri isteyerek ona buyuk eziyet ediyorum. Mesela ilgi gormek sevildiğimi hissetmek istiyorum. Ama biraz duşunceli olmalı ve kimseyi istemediği bir şeyi yapmaya zorlamamalıyım değil mi? 3bucuk yıllık evliliğimizin her sabahı onu işe giderken uğurlayıp gozlerinin icine bakıyorum beni operek gitsin diye. Ama yok bunu yapmak istemiyor. Ah ben... işe gec kalacak anlamam lazım ve vakit kaybı yapmamam lazım. Ama ben arsızım o kacsa da bazen yakalar sarılır operim işte. Peki ya işten geldiğinde? Sahibini bekleyen finolardan farkım yok gibi. Hala her iş donuşu uzun uzun bekliyorum arkasında. Belki şimdi sarılır bana diye. Nafile... ama o cok yorgun değil mi? Sırası değil yani boyle şeylerin. Bebeğimiz var artık. Ona sarılıyor kokluyor opuyor. Sıra bana gelecek mi acaba dediğimde bu varken sana sıra mı gelir diyor. Tabi o şaka yapıyor aslında. Ama yanakları boş yureği kırılmış ordan ayrılan benim. Sohbet paylaşım yok. Actığım konular boş ve sıkıcı ona gore. Beraber olduğumuz zamanlar ise yine opmekten ziyade işimize bakıp hemen banyoya atıyoruz kendimizi. Ama diyorum ya beklentili olan benim. Ne gerek var ki boyle şeylere.