Bastam yazayim konu uzun bana kizmayin. Bayramin yaklaşmasıyla birlikte kadınlar kulubunde en cok acılan konulardan biri sanırım bayramda kadın erkek ailesinden once kime gidilecek-daha cok kimde kalinacak-ortada kimde bulusulacak-sonunda kime ugranacak tarzında konular. Ben de her ne kadar kendi mantığım ozgur iradem vicdanım dahilinde hareket etsem de psikolojik baskı yaşıyorum bu konuda. Ayrica evliligimi de etkiliyor bu sorun. Derdimi paylaşmak istiyorum inş kısaca anlatabilirim.
Eşim dunyada bir tek kendi annesi anneymis gibi annecı bir evlat. 6 senelik evliyiz. İlk 3 sene bayram ve normal gidişlerimiz hep olayliydi. İkimizin de ailesi aynı şehirde ve evler 10 dk mesafe. Kv istiyorki istisnasız her gidişimizde once kayıtsız şartsız orada uğrayayım ve orada kalalım. Sonra benim aileme gecelim. Ama tatil suresince de Kv evinde daha cok kalayım. Eşim de hep once oraya ugranmasi ve kalınması konusunda hemfikir. Ben de hep istedim ki bir sefer ona bir sefer benim aileme once gidelim. Başlangıcta ne olacak elime mi yapısır dedim denedim. Ama bu sefer madem ugradiniz bu gece de kalın, ertesi gun olunca hadi şunu yapalım berabere dondu. Yani benim kendi ailme gitmem surekli erteleniyordu. Yeni evliyken bile eşim asla annesine biz bir dışarı cıkalım ya da eşimin ailesine de ugrayalim ya da bu gece orada kalacağız, arkadaşlarla buluşacağız durumlarında hic birşey soyleyemedi. Yani kısacası korkusundan dizinin dibinden ayrılmadı beni de ayirmadi. Sabrım tukendi ama guzellikle anlattım eşime kabul etmedi. Duşununki zar zor once benim aileme gidelim bu seferde ilk gece orada kalalim diye ikna ettiğim ılk sefer gece 11 de ucaktan eve ulastigimizda hadi bizimkileri gorelim 5 dk deyip gece 12 ye doğru illa goturmuş bir insan. Koca adamsin farz et ki bu gece değil yarın sabah indin ucaktan oyle gittin yanlarına ne fark eder değil mi?
Benim derdim evlendiğimı duşunduğum dağ gibi adamın annesinin karşısında 15 yaşında ergene donup gozumde kuculmesi. Lutfen burayı iyi okuyun mesele annesine değer vermesi değil bağımlı olması ve biz bir yuruyuşe cıkalım ya da herhangi birşey soyleyememesi.
Kısa keseyim normalde belki cok onemli değil ama ben de elimden geleni yaptığım halde onlar bu kadar istemeyip meseleyi buyutmeleri ve beni hic dusunmemelerı sonucunda bir bayram oraya once bir bayram bizimkilere once gitmeye başladım. Fakat 3 senedir kv evinde bir daha hic kalmadım kendi evimde kaldım zaten mesafe 10 dk. Bu karari bana soktuğu laflardan hice saydığı yillardan sonra aldım. Tabiki esim sorun yapti. Istemiyorsa derhal bosanabilecegimizi soyledim ve en azindan kesin cizgimiz cizildi. Fakat O noktayı atlatamadik ve anlatıp sıkmak istemediğim bir cok olay sonucunda aramız giderek sogudu. Ciddi anlamda evli degil ev arkadasi gibiyiz. Ustelik cok kirginiz birbirimize. Hala kalma konusunda psikolojik baskı yapıyor ikisi de .bense bıktım ve istemiyorum. Kv ile aramız kotu değil eğer bana oyle davranmasa daha da iyi olurdu. Sadece kendimce mesafe koydum mecburen.
Bir kadin eşinı erişkin bir erkek olarak gormeli ki hem aile temelleri doğru kurulsun hem cinsellik dogru yasansin hem eş olarak onu dogru konumlandirsin. Annesinin abisinin ablasinin karsisinda a bile diyemeyen bir erkeğe ben nasıl saygımı sevgimi cinsellik cekimimi devam ettirebilirim.
Ozet olarak erkek ailesi daha onemlidirden başlayan anlasmazligimiz, anneye bağımlı olma ile devam ettı ve evliligimi keske evlenmeseydim noktasına getirdi. 2 yaşında bir kızım var cok kez duşundum bosanmayi ama once iyileştirmek icin elimden geleni yapmak sonra netleştirmek istiyorum.
Derdimi dertleşmek icin paylaştım. Usenmeyen okuyan akil veren olursa allah razi olsun. Zira gercekten psikolojik olarak beni mahvetti aramizdaki sorunlar. Son olarak dini konu olarak bahsetmek istemiyorum yorum yapanlar da dikkat ederse sevinirim ama eşimin duşuncesi İslami olarak da erkek ailesine ziyaret ve kalma konusunda oncelik ve fazlalık verilmesi gerektiği. Ben tabi insan olarak eşittir diyorum. Bunu sirf ona gostermek icin gercekten nereden kime sorup oğrenebilirim bir fikriniz var mı?