Herkese merhaba,
cok mutlu olmam gereken bir donemde hungur hungur ağlıyorum. anlatacak akıl alacak birisi yok cevremde, sevgilim var ama bu konuyla onu darlamak istemiyorum.
iki senedir bir ilişkim yoktu, sebebi ozguvensizliğim ve karşımdakilere olan guven eksikliğimdi. iki sene evvel bir yıl suren bi ilişki yaşayıp aldatılmıştım. ilk sevgilim ve ilk masum duygularım olduğundan kalbim de guvenim de cok kırıldı. kısa kısa flortlerim oldu ama duygusal değildi vakit geciriyorduk sadece.
şu anki sevgilimle 20 yaşındayız. beş aydır arkadaştık, ondan cok hoşlanıyordum o da benden hoşlanıyormuş oturup konuşup oldukca kaliteli bi ilişkiye başladık. bir ay kadar oldu. ilişkiyi en başından beri mantığı on planda tutarak yaşamak istedik ikimiz de. bunu en cok isteyen de bendim ama hoşlantım aşka donuştukten sonra mantığımı kaybettim.
bana ayırdığı kadar arkadaşlarına da vakit yaratması icin caba gosteren ben, şimdi bir saat dizi izlese mutsuzluktan oluyorum ve bunu beni sevmemesine bağlıyorum.
deli gibi ozluyorum ve saf sevgi hissediyorum ama bir o kadar da guvensizlik yaşıyorum. guvenmememin sebebi aldatacak olması vesaire değil, bir gun ayrılacak olmamız. beraber tatile cıkıyoruz, geziyoruz, kamplara gidiyoruz ailelerle arkadaşlarla tanıştık mukemmel vakit geciriyoruz ama ben eve geldiğim zaman onun bir gun olmayacağını duşunup ağlamaya başlıyorum. onunla bu konuyu konuştum oldukca olgunca karşılayıp ''sana asla seni bırakmayacağım gibi cumleler kuramam, senden de kurmanı istemem. elbet bir gun gidebilirsin, bu beni ne kadar uzecek olsa da seninle her saniyem guzel ve anı yaşayıp kaygılarını kenara bırakmanı istiyorum.'' dedi. ve inanın bu cumleler bile rahatlatmadı icimi. ne yapacağımı bilmiyorum mutlu olamıyorum ve bağlandığım icin kendime cok kızıyorum. icimi dokmek istedim...