Merhaba Hanımlar

Tamdaki başlıktaki gibi tukenmiş hissediyorum kendimi. 3 bucuk yaşında bir kızım ve 10 aylık bir oğlum var. Kızımda uyumayan bir bebekti cok zorlandım bu konuda, sonra oğlum doğdu oda kızımı mumla aratacak derecede uyuyaman bir bebek.

Ne gunduz ne gece doğru duzgun uyumuyor doğduğundan beri. Kızım kreşe başladı 2 aydır, eşim her konuda destektir bana sağolsun, ev işi gibi bir derdim de yok, hayatımı kolaylaştıracak şeyler var ama ciddi manada tukenmiş hissediyorum kendimi.

Surekli kucağımda olmak isteyen, uyumayan ve ağlayan, mızmızlanan oğlumun sesi ruyalarıma giriyor artık. Normalde kendinden uyku sorunu yaşayan bir insanım o yuzden gunduz,bakacak biri olduğunda da uyuyup dinlenemiyorum cok uykusuz olsamda.

Goz altlarım 3 bucuk yıldır mosmor resmen, bugunlerde gececek diye kendimi motive etmeye calışıyorum ama uzerimdeki gerginlik ve mutsuzluk gittikce artıyor sanki. Kızıma yansıtmamaya calışsam da bu gerginlik ve mutsuzluk halimi eski neşem ve enerjim yok. Dışarı cıkasım dahi gelmiyor. İlk defa boyle bir ruh haline burundum.

Kucuk cocuklu annelerin yaşadığı genel bir durum diyorum kendi kendime ama yapmaktan mutlu olduğum hicbirsey keyif vermiyor artık. Dun gece terasta 2 saat boş boş etrafa baktım, istediğim tek şey sessizlik şuan.

Depresyona mı giriyorum, gecici birşey mi yoksa psikolog desteği mi alsam daha da kotuleşmeden ?