Sabah işe geldiğimde odamdaki iş arkadaşlarımla bahcede oturalım dedik. O sırada da kurumun bahcıvanı cicek dikiyordu. Aaa ne kadar guzelmiş isimleri ne bunların diye sordum o şekilde bir muhabbet acıldı konuşuldu sonra ben de alayım kızımla evde dikeriz dedim ben bir iki tane veriyim abla sana alma dedi yok gerek yok fln desem de ben odama gectikten sonra baktım getirmiş. Teşekkur ettim. Eşime de ciceklerin resmini atıp toprak alır mısın eve boyle boyle oldu diye anlattım.
Aman efendim benim ordakilerle bahcede ne işim varmış (bizim birimde tek kız benim ve doğal olarak erkek arkadaşlarla cıkmıştım bahceye), bahcıvanla ne diye konuşuyormuşum, o bana neden cicek getiriyormuş. Ki bahcıvan dediğimiz adam da 50li yaşlarda olmasına rağmen saygıdan bana abla diyen gayet efendi mesafeli bir adam.
Kendisi istiyor ki kimseyle konuşmayım, herkese sadece meraba diyim hicbir muhabbetim olmasın kimseyle. Ama iş ortamında 8 saatimiz geciyor ister istemez konuşuluyor robot gibi gidip gelemem ya. İnsanlarla konuşunca kendimi suclu hissettirip artık oz guvenimi azalttığını hissediyorum. Ben mi yanlış yapıyorum, duşunuyorum, hissediyorum inanın artık kendimi sorgular oldum.
Guncelleme 9. sayfada
