Merhaba arkadaşlar.
Hem hayat koşullarının bu kadar zorlaşması, hem de atanamamam, iş bulamamam bunalımı ile artık psikolojim bozuldu ve doğru kararlar veremez hale geldim. Her şeyi saldım ne oluyorsa olsun moduna girdim ve cıkamıyorum. Var mı aynı durumda olan?
Erkek arkadaşım var 25 yaşına girecek, unv i bitirdi. Cok calışkan, cok hırslı ve başarılı esasında. Ama ulke şartları mı dersin, şansızlık mı dersin bir turlu iyi bir yerde tutunamadı. Cocukluğundan beri calıştığı icin bir cok işten anlıyor ve haftasını dahil surekli calışır mutlaka para kazanacak Bi şeyler bulur. Fakat duzen yok, iyi bir iş yok. Şirketlere giriyor başarılı olmasına rağmen surekli eleman cıkarma durumları oluyor. Kendi işimi dukkan vs acayım dedi, şuanki durumda biraz riskli. Babası tesisat doğalgaz ustası, cocukluktan beri ilgisi olduğu icin uğraşmış şuan baya iyi o işte, ama o kadar unv okudu bitirdi başarılı da Bi cocuk, o işte calışması icime sinmiyor.
Ailem maddiyat yuzunden istemiyor. Kotu yorumlar beni daha da uzuyor artık, bitirme aşamasına geldim cunku surekli insanların Olumsuz konuşması psikolojimi bozdu. Bitireyim artık ne oluyorsa olsun moduna girdim. Yoruldum artık sanırım. Umudumu yitirdim ben. Ben de atanamıyorum zaten. Evet evliliğin acelesi yok beklememiz lazım. Şuan evlenmek gibi bir isteğim de yok. Ama beni yoran ailem, cevrem,soylenen laflar. Zaten işsizlik atanamama, belirsizlikler yoruyor uzuyor yeterince. Kaygı bozukluğum var ustelik. Bu psikoloji ile ilişkimi yaşayamacak hale geldim artık.
Aynı durumu yaşayanlar nasıl bir yol izledi bahsederlerse sevinirim?