-Yakın zamanda hala olacağım fakat bunun icin inanılmaz bir mutluluk ve heyecan duyamıyorum şu an. Bebek doğduktan sonra severim diye duşunuyorum. Muhtemelen doğunca da onu minnoş bir bebek olarak değil de dunyaya gelip yaşama tutunmaya calışan bir insan olarak goreceğim.
-Coğu arkadaşımın kazanmak icin cok uğraştığı bir sınavı kazanıyorum. Fakat sırf bu yuzden cok mutlu olmuyorum. Cunku zaten calıştığım icin bu sonuc bana normal geliyor.
-Yapılan anlık bir surpriz bile beni cok heyecanlandırmıyor cunku zaten haberim olmadan yapılan şeyler benim icin emri vaki gibi geliyor ve ortamda huzursuz oluyorum
-Sadece olumlu duygulardan ornek vermişim ama mesela beni aşırı uzen bir olay da olmuyor. Orneğin sevgilimden ayrılıyorum, beni zaten uzuyordu boyle olması gerekiyordu deyip bir ayda unutuyorum. Ya da ailemden birinin başına bir şey geldiğinde aşırı uzulmek yerine 'herkes kendi tercihlerinden sorumludur, benim bu konuda yapabileceğim bir şey yok, kendimi de uzmeyeyim boşuna' diye duşunuyorum.
Bunların dışında genel olarak mutlu bir insanım. Cok şukur severek yaptığım bir işim, hala hayatta olan bir ailem ve guzel arkadaşlarım var. Fakat hayattaki hicbir şeyin beni aşırı mutlu etmemesi ya da aşırı uzmemesi beni ara ara korkutuyor. Acaba bir psikolojik problemim mi var diye ara ara duşunuyorum. Arkadaşlarım ve ailem de bu durumun biraz farkında. Annem bunu meraksızlık ve duygusuzluk olarak yorumlasa da arkadaşlarım bunun karakterimin sonucu olduğunu duşunuyorlar. Bazen sanki bu durumum bencillik boyutuna varıyormuş gibi gozukse de kesinlikle bilerek yapmıyorum.
Evet sizler ne duşunuyorsunuz, cevrenizde boyle benim gibi yaratıklar var mı, ben mi anormalim bir turlu cozemiyorum
