Merhaba.. buraya biraz icimi dokmeye biraz da belki rahatlatıcı yorumlar yaparsınız diye geldim.. 23 yaşındayım iyi bir okulda okudum guzel bi mesleğim var. Ama 23 senedir mutsuz huzursuz kavgalarla dolu bir evde yaşıyorum. Babam ozunde iyi kalpli biri aslında, bizim icin yaptığı fedakarlıkları duşunup kızamıyorum bana da kıyamaz sevgisini hep gosterir ama anneme karşı cok zalim. Eskiden vurduğuda olmuş, en kucuk en en kucuk şeylerden bile o kadar buyuk kavgalar cıkıyor ki gorseniz inanamazsınız.. ofke problemi var tedavi gormesi lazım kesinlikle ama işte.. mesela dun annem mutfağı topla baban kızıyor dediği icin bana, sen neden benim adımı kullanarak iş buyuruyosun diye 3 saat boyu kavga etti kafasını duvarlara vurdu ofkesinden ve duvara yumruk attı.. ben dehşete kapılıyorum.. sonra anneme git bu evden deyip gidersen boşarım diye tekrar bağırdı.. hepimiz o kadar sindik o kadar sindik ki babamın siniri yuzunden cunku asla kontrollu ve sebebi normal bi ofkesi yok, ve boyle onlarca yuzlerce olay anneme gelecek olursak oda ozunde iyi bi insan bize karşı cok fedakar, bizim icin babamdan boşanmamış yıllarca cekmiş ama oda zor biri yani bazı duvarları var ve hic aşılmaz duvarlar. Hic bişeye izin vermeyen biri ve annemde babamda herşeyi zorla yaptırmaya calışan insanlar. Yani anlayacağınız bizim yuvamızda guzellik diye bişey yok.. annem surekli ağlıyor ve yaşamak istemiyorum diyor biz dışarı gidince işte hepiniz dışarı gitmek istiyorsunuz beni dinlemiyorsunuz (yani 23 yaşındayım kucuk cocukların dışarı cıkması gibi tepki alıyorum )ben bu evin demirbaşı gibiyim kopek gibi hizmetcilik yapıyorum diyor ama maddi durumumuz cok iyi yardımcı tutabilir. Hepimizin yoğun işleri var ve arta kalan zamanda ev işi yapmak değil gezmek guzel vakit gecirmek istiyoruz evde guzel vakit gecirmemizde mumkun olamadığı icin bende kardeşlerimde dışarı cıkmak istiyoruz ama bu cok buyuk problem bizim ailede ya evde oturup iş yaparsın yada işte okulda olabilirsin, annem cok asosyal bi insan arkadaş edinmek onun icin vakit kaybı benim birsuru işim var arkadaş edinirsem nasıl yetiştiricem vs diyor. Bu arada cok kardeş olduğumuz icin evin işi hic bitmiyor zaten. Şimdi birde beni istemeye gelecekler. O kadar cok sorun cıkardılar ki normalde annemle babamla iyi gecinmek icin emek sarfediyordum ama cok yoruldum bu sıra ve artık bıraktım surekli ağlıyorum ve annemle aramız cok kotu. Bana sende baban gibisin gecimsiz huysuzsun bana hep kotu davrandın diyo. Ben boyle diyince kahroluyorum bi insan annesini memnun edemediyse neden yaşar ki.. birde babama benzetmesi o kadar cok dokunuyor ki sen kimseyle anlaşamazsın diyo. Bu beni cok korkutuyor ben arkadaşlarımla cok iyi anlaşıyorum, erkek arkadaşımlada oyle. Kavga ettiğim kimse olmamıştır heralde şimdiye kadar dışarda da bilmiyorum gecinebilirim inşallah oyle korkuyorum ki evliliğim boyle olur diye annemle de aramızın bozulması erkek arkadaşımın ailesiyle dışarda yemek yememe izin vermemesiyle başladı. Ailelerimiz tanışmıştı istemeye gelecekler 2 haftaya, beni yemeğe davet ettiler bende cok istedim gitmek ama annem cok sert bi şekilde reddetti uygun olmazmış. Ama ne bir acıklama ne başka bişey.. ben cok uzuldum ondan sonra annemle birdaha normal olamadık.. ben de hatalıyım hayatıma cok karıştığı icin anormal tepki verdim ama sonra yine ben ozur diledim barıştık ama hala icinden beni haksız goruyorsun diye hala bana karşı eskisi gibi değil, hoş bende değilim, her gun ağlıyorum. Annem bile bende memnun değil. Babam zaten apayrı bi dunya onun icin ne sorun olur ne olmaz hic tartamadığım icin iyice manyak oldum bu surecte. Yani nasıl nişanlanıcaz nasıl evlenicez cok merak ediyorum.. herşeyin sorun olma potansiyeli var ve ben hic bi istediğimi dile getiremiyorum. Bu surec belki coğu insanın en mutlu zamanlarıdır ama benim icin oyle zor ki. Annemle babamı cok seviyorum ve işin garibi boyle kavgalı bi ilişkiye rağmen onlarda birbirlerini seviyorlar. Benim kafam cok karışık.. nerde nasıl davranılır, neye ne kadar tepki verilir, doğru nedir, yanlış nedir? inanır mısınız oğrenemedim.. Ailemin beni bi birey olarak kabul edip bana saygı gostermelerini, onlar icin yanlış bişey yapıyo olsam da sadece uyarmalarını kararı bana bırakmalarını istiyorum.. kavgayla bağırmayla bana istediklerini yaptırıyorlar hep en sonunda ve ben onların istediğini yaptığım halde ağlayıp sızladın bizi uzdun keşke yapsaydın da boyle olmasaydı diyorlar.. cok abartıyorsun biz anne babayız buna hakkımız var diyorlar ama bir değil iki değil hep hep hep. Ne yapacağımı şaşırdım kendimi acayip baskı altında hissediyorum. Kısacası hem ozgur olmak hemde ailem benden memnun olsun istiyorum ama mumkun değil galiba