Mutsuzluktan olunur mu.. Oluyorum mutsuzluktan,neden bu kadar zor olmak zorunda, cok uzgunum cok... Ailemi karşıma alarak cıkmıştım bu yola, goğsumu gere gere seviyorum diyerek, hic bir şey istemeden hic zorluk cıkarmadan, evliliğin coğu masrafını ustlenerek evlenmiştim..Bu yuva olsun diye, tırnaklarımla kazımıştım.. Guclu gorunmeye calışıyorum, oyle duruyorum.. Tukendim, bittim, yenildim bir ah etmiyorum.. İcimdeki yangın bir beni yakıyor.. Evet boşanıyorum.. Kadına değer vermeyen şiddet uygulayan bi insandan boşanıyorum.. Bekliyorum ya bekliyorum, affetmek icin değil, pişman olduğunu gormek icin bekliyorum, ofkeme yenildim demesini bekliyorum, ben ettim sen etme demesini bekliyorum, en azından bunu yapmasını bekliyorum, bu kadar da değil ya diyerek bekliyorum, bir ozuru, pişmanlığı hak ettim diyerek bekliyorum... Yoruldum beklemekten.. Peki neden bu kadar acıtıyor..Ne zormuş insanın sevildiğini sanması, tırnaklarıyla kazıdığı bir aşkta, tırnak kadar değerinin olmaması..