Merhaba hanımlar
Konu gercekten cok ama cok uzun olacak. Uzundu okumadım, destan yazsaydın, okumadım ki gibi akla ziyan yorumlarla kendinizi yormayın. Okumayın. Cunku uzun.

Okuyabilecek kudrete ve isteğe sahip olanlar icin de, gercekten hic olmadığım kadar kotuyum. Bitik vaziyetteyim. Cok kısa zaman once konu actım onun da farkındayım. Ancak gercek manada yalnızım. Konuşabileceğim daha doğrusu yaşadıklarımı anlatabileceğim kimse yok. İki ayrı mevzu var anlatmak istediğim. Esasında yardım ya da oneri de değil beklediğim. Yazmak istiyorum sadece. Hani ağlayarak gecer sandım ama gecmedi. İcim dışıma cıkana kadar ağladım ama gecmiyor. Yazarsam belki hafiflerim.

Dun oğlen vakti eşim demek istemediğim lakin hala eşim olan kişi eve erken geldi. Neyse ki oğlum okuldaydı... Sacma sapan bir sebep yuzunden beş yıllık evliliğimde hic olmayan şeyler yaşandı. Yaşarken utandım, hatırladıkca utanıyorum, anlatmaya mecalim yok. Lutfen detay sormayın. Asla affedemeyeceğim sozler ve eylemlere maruz kalıp, asla affedilmeyecek karşılıklar verdim. Rezillik, saygısızlık... Ne soyleyeyim ki daha. Aile apartmanındayım ve herkes evime geldi. İlk Kez kendimi bu kadar aşağılanmış, caresiz ve gurursuz hissettim. Anlatamıyorum bile... Evet biliyorum bu saatten sonra bu evlilikten bir cacık olmaz. Biliyorum saygı bitince hicbir şey duzelmez. Hepsini biliyorum. En son kayınvalidem elimdeki valizi alıp "bizim hic mi Hatırımız yok, bizim icin kal Allah aşkına" diyordu bembeyaz suratı ile. Hani oyle bir rezillik. Neyse bu konuyu burada kesip neden bu hale gelmiş rezil bir evlilikten, onursuz bir tavır sergileyip gidemediğimi anlatayım.

Ben boyle bir gunun ardından hemen ayağa kalkmalıydım cunku aylardır randevu almak icin kovaladığım, neredeyse her gun aradığım, oldukca iyi miktar odemem gereken psikoloğa nihayet oğlumu goturecektim. Anneyken, kadın olmak unutulur mu? Unutulması gerekiyor işte bazen. İptal edemezdim... Bu lanet evden cekip gidemezdim de.

Oğlumu goturdum. Uzun suren birebir seansın akabinde benimle goruşme sureci başladı. Aslında kendimi bircok şeye hazırlamıştım ama yine de kalbim kulaklarımda atıyordu dinlerken. Bilinen tanı şuphelerini saydı ve daha once soylenmemiş bir teşhis daha ekledi listeye. Eksik kalmasındı cunku. Karşı gelme bozukluğu. Nispeten daha tehlikeli bir durum diğerlerine kıyasla. Hiperaktivite, durtu kontrol bozukluğu, dşkkat dağınıklığı vs. Kesin mi teşhis tabi ki değil. Bu muhtemel teşhislerin yelpazesinde salınıyormuş oğlum. Her ne olursa olsun benim oğlum o, muhim değil zaten teşhisin adı. Ancak muhim olan şu ki, aralıkları sıklaşacak bireysel terapilerin zorunlu olduğu bir surece girmemiz gerektiğini soyledi. Bu terapiler icin ciddi odemeler gerekiyor ve ben bunları sakince dinlerken "şu durumda uzun mesaili calışma hayatına donmeniz de neredeyse imkansız. Yoğun İlgi ve zaman gerekiyor" cumlesini de duyuyorum. Tamam oldu o zaman. Peki.

Oğluma ara veriyorum ve kendime donuyorum. Bari burada kendime doneyim. Gecirdiğim zorlu surecte sakinleşmemi sağlayan ya da benim sığındığım tek şey sigaraydı. Bunu bırakmam gerek. Oğlum icin bu zorunlu bir durum. Başka turlu masrafları karşılamamız imkansız. Calışamam cunku oğlumun onunde belirsiz bir surec var. Terapi sıklığı bile belli değil henuz. Kaldı ki anlatmam imkansız yaşanması gerekir, oğlumla duzenli bir şekilde mesaiye gidip gelmem imkansız. İdrak sıkıştı dostlar, tam manasıyla sıkıştı. Ama sigarayı bırakmam lazım ben anneyim. Her durumda her şartta fedakarlık etmeliyim.

Hala bu evde ve bu evlilikte olduğum icin kendimden nefret ediyorum. Ne gurursuzum ne de karaktersiz. Oğlum babasız kalmasın, aman oğlum icin suruyor bu evlilik demiyorum. Mecburum. Tam anlamıyla mecburum. Tedavi sureci masraflı, ailem ne beni anlayacak ne de destek olacak anlayışa sahip değil. Hadi oyleler diyelim, oğluma nasıl davranacaklarını kestirmek hic zor değil. Oğlumun durumunu anlatmıyorum bile onlara. Sorunlu muamelesi yapmasınlar diye. Hoş zaten evlerinde kalacak yer bile yok. E hadi her şeyi goze aldım ayrı eve cıktım diyelim. Aldığım maaşla hem tedavi, hem ev gecimi, hem manevi sorumluluğu almak imkansız. Aa bak hatırladım şimdi oğlumla calışmak da mumkun değildi. Hayal dunyasından uyan idrak. O kadar kolay değil...

Ne diyorduk annelik fedakarlık gerektirir. Yahu ben oğlumu yeterince seviyorum, ilgileniyorum, her hucremle kendimi ona adadım. Siz beni sevin ya. Bana şefkat gosterin, benimle ilgilenin, nasılsın deyin. Hala olmedin değil mi deyin. Dur bir nefes al deyin ne bileyim en olmadı sacımı falan okşayın cok mu zor. Oğlumun seveni var ilgilenen bir annesi var. Onu değil siz beni duşunun. Diyebildim mi? Hayır. Demem mi gerekir ki acaba. İnsan olan, az biraz vicdanı olan duşunemez mi bunu? Bu kadın caktırmadan oluyor, oyle caktırmıyor ki hala ayakta diye duşunmez mi insan?

İdrak bak sigarayı bırak. Kusura bakma ama annesin fedakarlık yapman lazım.
İdrak kusura bakma ama sizin yuzunuzden bu cocuk boyle oldu. Birbirinize İlginiz muhabbetiniz yok. Hem kadın evliliği ayakta tutar.
İdrak anne dediğin kendini yok sayar. Kusura bakma ama bu boyle.
Abartma idrak herkes zorluk cekiyor ne var.
İdrak oğlun nasıl? Bak oğlana iyi bak. İlgilen. İyi bak oğlana mutlaka. Bak tamam mı.

Bakıyorum yahu. Bakıyorum ben oğluma cok iyi bakıyorum. Bana niye kimse bakmıyor? Gıkımı cıkarmıyorum yıllardır şimdi cıkarsam "bencil" olur muyum mesela. Olurum bence. Oğlu bu durumdayken hala kendini duşunuyor derler biliyorum ben. Yuttuğum, anlatamadığım, yok saydığım onca acıya ve kırgınlığa rağmen ben oğluma iyi bakıyorum.

Bir ergenlik hezeyanı daha ekleyip susayım madem. Mumkunse cok yaşamak istemiyorum ama olmeden once "hayatımı mahveden aileme, eşime hatta herkese hakkımı helal etmiyorum" deme şansım olsun istiyorum. Hic olmazsa az biraz vicdan azabı ceksinler istiyorum. Tam da bu yuzden mumkunse aniden olmeyeyim. Durup konuşmaya vaktim olsun mesela. Uzatmalara kalayım ne bileyim son dakika golunu atıp oyle gideyim istiyorum.

İki patolojik vakanın birleşmesinden bir hayır gelmeyeceği belliymiş zaten. Bu evliliğin bir gun bu hale geleceği belliydi. Cok bile dayandı aslında. Kafam oyle karışık ki, konuya nereden girdim nereden cıktım bilmiyorum. Dua edin bana. En cok buna ihtiyacım var sanırım. Ayakta kalabilmem icin dua edin. Vasat anneliğimi iyileştirmem icin, sabredebilmem icin dua edin. Lutfen.