Dostlarımın(?) attığı kazıklar, evlilik yolundayken yolunu şaşıran eski sevgili, ailemde olan rahatsızlıklar, atanamamam, mastera devam ederken hayattan bıkmam. Yalnızdım derdimi anlatacağım bir burası vardı. Yanımda arkadaşım bile yoktu kahve icecek insan yoktu.
Onu hic tanımadan baktığımda "off be amma soğuk kendini ne sanıyosa" dediğim insan bana aile meselelerini anlatır oldu. (dışarıya karşı hÂl oyle) Gun icinde birlikte olduğumuz halde akşam eve gidince de arayıp saatlerce konuşur olduk. Ben cok bağlandım ama bunun arkadaşca mı yoksa sevgi olarak mı olduğunu kestiremiyorum. Kendi duygumu kontrol edemiyorum. Lonely seni yalnızlıktan kurtarmış bi insana bu gozle bakma, bilse cok uzulur diyorum. Ayıp ediyormuşum gibi hissediyorum pişman oluyorum geciyor 3 gun sonra hoop yine aynıyım. Bu yuzden arkadaşlığımı kesemem hem insan olarak da cok seviyorum hem de ondan başkası yok. Onun icin de ben cok değerliyim farkındayım
Bazen kendisine kız bakıyor bozuluyorum puh sana bi kendine kız bulamadın diyorum o da ben muhabbet olsun diye konusuyorum kız mız yok diyor. Ortada cidden kız yok. Ama benim de kimseyle goruşmemi istemiyor, en son doktora yapmış talibime salak bu dedi
Bazen yuzune bakıyorum yanaklarını opesim geliyor sonra tobe estağfurullah diyorum uzak oturuyorum
Ben 1 yıllık sevgilime bile boyle hissetmemiştimO kadar cok ortak yonumuz var ki nasıl biz olma ihtimali aklına gelmez diyorum. Cirkin miyim diyorum yok normal insanım. O yarın bir gun atanacak veya memleketine donecek, bunlar olmasa bile hayatına biri girecek ve ben ortada kala kalacağım. Gereğinden fazla bağlandım her şeyin farkındayım
Bazen de oyle bi elektrik hissediyorum ki sanki benim olacakmış gibi. İcimdeki ses sabret diyor 1 yıllık sevgilimden bile almadığım enerjiyi hissediyorum sonra yine kendime sacmalama diyorum. Artık nasıl benim olur diye sormuyorum varsın olmasın.
Ben nasıl duzelirim hanımlar bunu soruyorum. Bu bağımlılıktan nasıl kurtulabilirim