Merhaba arkadaşlar, o kadar dolup taştım ki buraya yazmak istedim. Hayatıma objektif olarak bakamıyorum. 2 yıl once evlendim, ailemle aynı şehirdeyim fakat hic istemediğim bir semtte oturuyorum. Kimsem yok. Dışarı cıkmaya dahi korkuyorum, buyuduğum semtte cok rahatken burada nefes alamıyormuşum gibi hissediyorum. Butun ailem, butun arkadaşlarım oradalar benim oraya gitmem 1 saat ve kafama estikce gidemiyorum. Daha once bir arac yururken yaklaştı yanıma cok korktum durağa yurumek benim icin eziyet gibi. İşten de tacize uğradığım icin ayrılmak zorunda kaldım gecen sene işten ayrıldıktan iki ay sonra kimyasal gebelik gecirdim. Yazın elbise, askılı bluz vs. dahi giyemiyorum burada korkuyorum. O kadar yalnızlaştım ki panik atak, travma sonrası stres bozukluğu gibi şeyler yaşadım. Buradan taşınamıyoruz eşimin ailesinin evi ve kira vermiyoruz. Eşimin maaşı iyi fakat kiraya cıktığımız zaman o maaş eriyip gider. Gecen gun kyk borcumdan dolayı eve kağıt gitmiş, oğrenince cok ağladım. Calışırken oduyordum ama işten ayrılınca odeyemedim. Babam ağladığımı duyunca hemen kapattı borcumu. Ben oyle savurgan bir insan da değilim işten ayrıldığımdan beri kendime ufacık bir şey bile yapmadım. Artık cok bunaldım. İşsizlik, yalnızlık, gelecek kaygısı canımı cok ama cok sıkıyor. Cocuk sahibi olmak istiyorum ama burada tek başıma bile dışarı cıkamıyorum cocuğumu nasıl cıkartayım. Ona da hapis hayatı yaşatamam. Maddi olarak kendimi guclu hissetmeden cocuk sahibi olmak da istemiyorum. O kadar karışık ki ruh halim aslında belki size hissettiğinin onda birini ancak anlatabilmişimdir. Şu an bunu yazarken bile istemsizce ağlamaya başladım.