Sevgili KK kadınları,umarım her şey gonlunuzce oluyordur ya da olur.Ben 21 yaşında bir universite oğrencisiyim.Seneye son sınıf olacağım.Ben buyuk bir sevgi aclığı cekiyorum.Bu aclığı nasıl kapatacağım hic bilmiyorum,en kotusu ilerde bu aclık hatalar yapmama neden olacak,belki de delirmeme neden olacak diye korkuyorum.Babamdan pek sevgi gormedim,gormuyorum.Kucukken bizi bırakıp gittiği bir donem oldu,sonra tekrar geldi.O donemde sanırım bende değersizlik duygusu oluştu.İcten ice bırakılma korkusunun temelleri atıldı bende.Sonra geri geldi ama yine sevgi gostermedi.3 yıldır universite okuyorum,hala hangi bolumu okuduğumu bilmez.Hic sormadı universiten nasıl,neler yapıyorsun,ne yiyorsun okulda falan.Annem desem surekli temizlik,ev işleri derdinde.Bugun sarılmak istedim,ellerim ıslak dedi,geri cevirdi.Diyemedim ellerin ıslaksa nolmuş diye,sarılalım yeter ki.Korkuyorum hayatın beni savurmasından,sevgisizlik yuzunden yanlış kişilere tutunmaktan,en sonunda yaşadığım hayatı kabullenemeyip delirmekten.Sanaldan tanışıp beni hic bırakmayacağına inandığım cocuğunda beni bırakmasıyla bu duygularım daha da depreşti.Onun beni hic bırakmayacağına inanmıştım,bana cok bağlıydı,ben bırakmak istediğimde ağlaması,şans istemesi hic bırakmayacağına inanmama neden oldu ama o orada sevgili yapınca beni bıraktı.Onun gidişiyle de kendimi daha da sevgisiz bırakılmış hissettim.Siz siz olun cocuklarınızı sevgisiz bırakmayın,sımsıkı sarılın ve onun once ruhunu doyurun.İnanın sevgi aclığı cok zor.