Herkese merhaba
Bu siteyi arasıra takip eder ve kadınların birbirine olan manevi desteklerinden cok hoşnut olurdum..
Şu an fikirlerinize cok ihtiyacım var. Bana yapacağınız en guzel iyilik acık ve net olarak goruşlerinizi paylaşmak olacaktır.
Size uzun uzun anlatmak isterdim ama buna ne ben guc yetirebilirim ne de sizin buna harcayacak vakti var. O yuzden kısa, acık ve net anlatacağım.
28 yaşında ve 8 yıllık evliyim cocuk yok.
Evliliğimin son uc yılında aşırı kilo aldım bunun icin ceşitli bahanelerim hep oldu.
Eşimden temin edemediğim duygusal aclık.
Babacığımın vefatı.
Eşimin cocuk istememesi vs.
Şu an 106 kiloyum ve boyum 158.
Eşim evlendiğimden beri bende kusurlar bulan (ki o zamanlar 53 kiloydum) hic bir zaman bir konuda takdirini alamadığım, bununla beraber şefkat ve guzel sozler sarfetmek konusunda oldukca cimri bir insandır.
Onun tek sevgi gosterisi (afedersiniz) yataktır.
Sizde takdir edersiniz ki kadın erkek gibi değildir guzel iltifatlar ve hoş komplioanlar olmadan yatağa girip haldur huldur birlikte olmaz.. yada olsada benum gibi hep bir yanı eksik kalır (duygusal yanı)
Eşim doktora bense mastır oğrencisiyim
Yaklaşık 39 yaşında olan eşum bu gune kadar calışıp aile gecindirmemiştir .. benim ailemin ve onun ailesinin desteği ve aldığı cuz'i miktarda bursu olmazsa nasıl gecinirdik bilmem..
Evlendiğimde yaşım kucuk olduğu icin sorumluluk sahibi olmayan bir erkekle evlenmenin zorluğunu idrak edemedim.
Babam rahmeti hali vakti yerinde iş adamı olduğu icin ; "kızım ahlakı iyi olsun ben size destek olurum , bizde evlendiğimizde fakirdik " dedi.
Hanımlar şu 8 senenin sonunda eşimin sorumsuz biri olduğunu rahatlıkla soyleyebilirim..
Misal gozluğe ihtiyacım var almak icab ediyor okurken zorlanıyorum vs.. ailenin oradaki yerden al diyor..
Cocuk sahibi olmaktan kacınması bile başlı başına sorumsuzluktan..
Universite yıllarımda cocuk sahibi olmak istediğimi soylediğimde : "okulun var hem cocuk olsa nereye bırakacaksın" derdi. Cunku ikimizin de ailesi başka şehirlerde.
Mezun oldum ertesi sene master icin başvuru yapmıştım onay cabuk geldi ve başladım bu seferde kilolarımı bahane ediyor.. cocuk olsa yapamazsın hastalanırsın yapamazsın diyor.. yeni bahane bu..
Bu arada beni beğendiğini soylediğini hic duymadım ne zayıfken ne kiloluyken iltifat almazdım bilakis aynaya bakmıyorsun heralde der aşşağılar..
Boşanma fikri yaklaşık uc senedir aklımda aslında.. ama kaldırabilir miyim bilmiyorım.. turkiyede boşanmış kadına bakış acısı malum.. annem gile dert yanar olsam : " senun eşin hep boyleydi değişmez ya razı ol yada bırak" derler.
Eskiden kor kutuk aşıktım yaşımda kucuktu mucadele ederdim hırs yapardım evliliği bitirmek başarısızlık gelirdi. Hala da şunca seneden sonra boşanırsam başarısız hissedeceğim..
Eşimle defaten konuştum hatta bir ara canıma tak etti eşyaları tıplayıp bir kız yurduna taşındım yalvar yakar ozur dikedi ve hungur hungur ağladı (ki eşimi hic ağlarken gormediğim icin bu beni cok etkikedi ve kandım) icimden: ilerde keşke bir şans daha verseydim diye pişman olmamak icin bir daha dene dedim..
Merhum babamı kaubettikten sonra tavırları biraz daha duzrlmiş olsada
Cocuk istememesi beni hala derinden yaralıyor
Ve calışıp para kazanmaması da oyle..
Yani oğrencidir doktora yapmak zor farkındayım ama misal yazları neden calışmıyor partime? Yani o cabasını gorsem inanın yeter bana..
Afedersiniz ne cok yazdım..
Daha ne cok sıkıntılarım var geride bir bilseniz..
Ama hepimizi bilen bizi yaratan Allah var değil mi hanımlar.. ben şikayetimi yaradana yapıyorum..
Değerli goruşlerinizi samimi yorumlarınızı lutfen eksik etmeyin..