Eşimle 7 yıllık sevgililik doneminden sonra 2.5 yıldır evliyiz. İlişkimiz hep inişli cıkışlıydı. İlk zamanlar demiştik "Ayrılık konusu olmayacak, olursa tamamen bitecek ve geri donmeyecektik." Olmadı gercekten 4 yıl boyunca ayrılık konusu.
Eşim herşeye hemen parlayan, yanımızda kim olursa olsun sinirini saklamayan, neye sinirlendiğini coğu zaman anlayamadığım bir insan. Ben de babamın deyimiyle hırcın, ailedekilerin soylemiyle herşeye alınıp surat yapmamdan bıkılmış bir tipim/tiptim. Cabucak sinirlenirim. Buna rağmen coğu zaman guleryuzlu ve cabuk uyum sağlayan biriyim.
Evlenene kadar ve evlendikten sonra deli deliyi gorunce comağını saklarmış misali eşim sinirli halimi 9 yıl boyunca gormemiştir. Cok sevdim, cok korktum onu kırmaktan. Cunku o hep herşeye hemen sinirlenen ve sinirli anlarını doruklarda yaşayan bir insan olduğu icin beni hep ezer, ağzına geleni sayardı. Ben hatam yokken dahi ozur dilerdim sırf aramız duzelsin toparlayabilelim diye. Ben bu hallerini sevgiliyken cok goruşemiyoruz iletişimimiz kopuk olduğundan olayları net konuşamıyoruz o yuzden bu hale geliyor. Evlenelim herşeyi anlatacağım boyle şeyler yaşamayacağız her zmana yuzyuze konuşabileceğiz sıkıntılarımızı diye duşunurdum.
Nişanlandık ailesi iyi gorundu bana onlara yakın davrandım, onlar arkamdan surekli eşimi doldurdular. Ben farketmedim bile..
Nişanlılık doneminde de cok sık tek goruşemediğimiz icin konular sevgililik donemindeki gibi ilerliyordu.
Evlendik sorunlar daha cok buyumeye başladı. Eşimin alttan alma ozelliği yok. Hata yapma ihtimali ona gore yok. Cunku o cok doğru ve iyi bir insan. Mukemmel goruyor kendini. Ama ben kendi kendine karar veremeyen, sorumsuz, hicbir işi doğru yapmayan, unutkan vs daha bircok olumsuzluk sayabilirmiş oyle bir insanmışım.
Onceleri sırf kırılmasın diye cevap vermezsem belki sakinleşir konu cok uzamaz diye susuyordum, ağlamama engel olamıyordum. Ağlamam onu mutku ediyor olmalı ki daha cok ustume geliyor, daha cok ağlamamı istiyordu. Dalga geciyordu.
Baktım bu şekilde olmuyor, duzelmiyor artık cevap vermeye ve ağlamamaya karar verdim.
İlk zamanlar cevap vermedim hic ama ağlamadım da. Yokmuş gibi davrandım. Sinirliyken konuşamayan, konuşacak olsa sacmalayanlardanım aklıma birşey gelmez.
Sakinleşince konuşmayı tercih ederim.
Son tartışmamızda bana hakaret etmişti ve vurmaya kalkmıştı. Benim artık tartışmalarda sessiz kalmamam ve ağlamamam onu cok sinirlendiriyordu farkındaydım. Bu yuzden daha cok korkutarak sindirmeye calışıyor. Daha cok uzerime geliyor ve artık beni dovmekle tehdit etmeye başlamıştı. Bir daha bana cevap verirsen senin başını duvarlara kazıtırım vs... Ben de yapabiliyorsan şimdi yap ki bir daha cevap vermeye fırsatım olmasın gibisinden cevap veriyordum.
Olaydan kvnin haberi olmuş tartışma olurken gorumcem evdeydi yaşı 18. Kvyi arayıp abim yengemin ustune cok gidiyor yengem bunları haketmiyor demiş kvnin soylediğine gore.
Ertesi gun kv beni aradı bir telaş icinde ne oldu size diyerek. Anlattım. Bana akıl vermeye başladı. Eşime "Bir daha bana aynı şekilde davranırsan vurmaya kalkarsan gideceğim" de dedi. Ben de ben zaten bugune kadar zor tuttum kendimi. Hep dayan buna değmez bu sebepten gidilmez diye avuttum kendimi. Bir daha olursa boyle birşey zaten gideceğim dedim. Tutuştu resmen. Kaynımı aramış konuşsun eşimle diye. Telefonumu susturmuyor koyde şuan yanınıza geleyim diye. Naptınız, hallettiniz mi, ne durumdasınız geleyim mi vs vs..
En son dayanamamış eşime kendisi arayıp soylemiş bir daha boyle birşey olursa gideceğimi. Eşim beni aradı resmen yıkılmıştı. Ben sana vurdum mu, ben seni dovdum mu, sen boyle birşeyi gercekten soyledin mi dedi. Ben de evet ben bunları yaşamak zorunda değilim yoruldum dedim.
Şimdi bunları da beynine kazıdı eşim.
En son ortada hicbir şey yokken benim ona emrivaki yaptığımı iddia ederek beni anneme gotureceğini soyledi. Benden memnun olmadığını benim hicbir şekilde ona karşı gorevlerimi yerine getirmediğimi soyledi. Yol boyunca benim yalancı olduğumu, ona saygı duymadığımı, tartışırken ben kendimi ne sanıyormuşumki ona cevap verebiliyor olduğumu, neyime guvenip de onun karşısında susmadığımı, kendisinin koca olup karşısında susulması gerektiğini soyleyip durdu. O hakaret de etse ben susacakmışım. Boyle istiyor. Yalan soylemediğim halde bana lafı cevirip cevirip sen boyle soyledin diyerek yalancı olduğumu soyluyor. Bir tane ornek ver en azından acıklamasını yapayım ne demişim diyince susuyor. Gibi gibi gibi..
Şuan annemdeyim. Hala cok seviyorum, gecirdiğimiz guzel zamanları hatırlayıp uzuluyorum da ağlıyorum da. Ama bu sefer birşeyler duzelmeden donmek istemiyorum.
Biliyorum hatayı en başında yaptım, en başından beri herşeyi atlatırız gozuyle baktım. İnsan cilesine aşık olurmuş sozunu doyasıya yaşıyorum.
Şuan arıyor acmıyorum. Mesajlarına da donuş yapmıyorum. Konuşmak istemiyorum kendimi toparlayana kadar. Ama icimdr bitmiş değil herşey. Duzelmesini istiyorum. Ama nasıl olur bilmiyorum.
Uzun oldu okursanız hakkınızı helal edin. Kısaltmaya calıştım olabildiğince.
