Merhaba arkadaşlar senelerdir binbir zorlukla ama sevgiyle ayakta tuttuğum evliliğimi yine severek bitirmek istiyorum. Pişman olurum biliyorum ama dayanamıyorum artık. Suclu sucsuz aramaya da gerek yok varsın tum hata bende olsun . Kaderimiz cok zordu. Once eşim hastalandı sonra ailesi beni istemese de evlendik ailesi asla ama asla durmadı beni iyi niyetimi hep dile getirdiler ama arka planda daima eleştiri daima hor gorulme . Senelerce bebek tedavisi gordum o da nasip olmadı. Tam olacak derken ciddi bir hastalığa yakalandım . Olumle yaşam arasındayız hepimiz ama benimki daha fazla sanırım . Şimdi yoruldum. Kimse artık bir şey demesin beni anlamasa da acıma saygı duyup sussunlar istiyorum . Eşim bir kez olsun anne yapma desin istiyorum. Kavga etmeyi sevmem eşim de sevmez . Evdeki boşluk tam hayalim olan anneliğe kavuşacakken hastalanmam yeterince zor zaten. Kaynanam bir kuruş bile harcamadığını halde duğunde yaptıklarını başıma kalkmasın artık istiyorum . Bana kısır muamelesi yapılmasın eşim anne yeter desin istiyorum. Anlatıyorum anlamıyorlar. Zaten kendi sucum olmadığı mevlamın sınavı olduğu halde yeterince kendimi sucluyorum eşim engelli bir de bana mı baksın diyorum .
Eşim cok iyi biri ama suskun hep susar ve annesi ne derse odur . Ne bana kotu bir şey der ne ailesine durun bu da bir cozum değil işte. Annesine kızsın istemiyorum ama annesi de ağzına gelen kufuru hakareti saymasın bana . Yaşım cok genc ama ruhum bitik durumda artık . Ailem deseniz yoklukları daha iyi yoklar hayatımda. Onlar icin paradan ibaretim. Eşim bu dunyada bana değer veren tek insan oldu ama kafam o kadar karışık ki. Eşime boşanalım dedim baba olmak hakkın dedim sen ben hastayken hem de bekarken beni bıraktın mı ki dedi. Ustelik seviyorum dedi . Dışardan bakanlar sadece uzuluyor halimize . Bu kadar severken kader nasıl bu hale getirdi de ben evden cıktım gittimm