Dert olarak mi adlandirirsiniz bilemem ama benim icin artık ciddi can sıkıcı hal almaya başlayan bi şey oldu. Sokaklarda koşup neden benim puskevitim yok diye ağlayasım var. Gerek dizilerde gerek sosyal medyada karşıma cıkan kalabalık arkadaş gruplarına ozenirim hep. Sorunlu olan ben miyim yoksa onlar farklı dunyalardan mı diye bir de size sorayım dedim. O kadar hesapsız icten insanları bulmak hepsini bir araya getirmek imkansız da ekrandan bize mi kakalıyorlar? Bilip ona gore kendimi sorgulayacağım cunku. Ya bende bi sorun var ya da evren benle fena dalga geciyor otur oturduğun yerde yalnızlığına boğul diye. Yalnızlık dediysem oyle arkadaş edinememe değil yanlış anlamayın. Sadece asla hesap yapmayan hem eğlenip hem sonsuz guvenebileceğim kardeşim gibi diyebileceğim kişiler yokmuş gibi geliyor. Birileriyle tanışıyorum sonra icimden gelmiyor yalnızken daha cok eğlendiğimi fark edip uzaklaşıyorum. Genel ozet bu cok da uzatmak istemiyorum sizce kendimi zorlayıp istemesem de insanlarla goruşup bunalım seviyemi mi yukselteyim yalnız kalmamak icin yoksa sonsuza kadar secilmiş kişilerimi bekleyip kendimi mi yiyeyim?