Evi terkettiğimde butun amacım biran evvel o evlilikten kurtulmaktı bu yuzden cocuklara nafaka dışında hicbirşey talep etmedim, sadece anlaşmalı boşanıp gecmişe bi cizik atmak istiyordum.
Eş kişisi anlaşmalı boşanmaya yanaşmıyordu cunku sureci uzatırsa barışacağımıza inanıyordu, ve ben onu boşanmaya ikna etmek icin elimden gelen herşeyi yaptım.
Nitekim boşandık da.
Bundan sonra ki surecte eş kişisi surekli geri don diye konuşmalar, mesajlaşmalar gercekleştirdi.
Benim cevabım başından beri hep cok netti; "bizim bir geleceğimiz asla olmayacak!"
Bu konuda ki tavrım gercekten cok netti cunku ben evi terketmeden once tam 3 yıl boyunca duzeltebilmek icin bişeyleri denenebilecek herşeyi denedim, duzelmediğine kesin kanaat getirdiğim gun evi terkettim.
Kararım da emindim yani, sinirle alınmış direkt bi karar değildi.
Ama eski eş kişisi bunu anlamamkta direniyordu, hala onu sevdiğimi ve benim peşimi bırakmıyacağını soyluyordu.
Her neyse..
Gel zaman git zaman karşıma bana tekrar nefes aldıran, kadınlığımı, insanlığımı hatırlatan, cok kibar ve anlayışlı bir adam cıktı, işle alakalı bir proje icin tanıştık ve zamanla florte evrildi durum.
Ciddiyet kazandıkca ilişkim eski eş kişisini durumdan haberdar ettim.
Sonra ben sozlendim ve eski eş kişisi yalvarmanın dozajını arttırmaya başladı, bazen seni kaybedemem, kaybedersem yaşayamam diyordu, hem "benim icin bir değerin kalmadı artık, cocuklar icin bile beni arayıp sorma, muhattabım değilsin" gibi hakaretlere varabilecek soylemlerde bulunuyordu hem de bi sonra ki gun onume diz cokup evlenme teklif ediyordu..
Ben her birine ilk gun verdiğim cevabı verdikce (bizim bir geleceğimiz asla olmayacak) o hırslanmaya ve bana psikolojik olarak baskı kurmaya başladı.
Sozlendiğim adamla bir pedagog eşliğinde cocuklarımı tanıştırdım ve sureci pedagogla birlikte yonettik, ne kadar goruşeceklerine, nasıl goruşeceklerine falan hep pedagog karar verdi.
Şimdi diyalogları muhteşem durumda, cocuklarım sozlumu cok seviyor, sozlum onları..
Eski eş kişisi burdan yuruyor ve cocukları sozlumle goruşturmeme asla musaade etmiyor, surekli bununla ilgili kavga cıkarıyor ve hepimizi huzursuz etmeye calışıyor.
Durum zor biliyorum empati yapıyorum ve defalarca hem benim hem solumun onun babalığına saygı duydğumuzu, onun bu sıfatına zarar verecek hicbişey yapmadğımızı sakinlikle anlatıyorum ama o her defasında saldırmayı tercih ediyor. Soruyorum; sozlendiğimden beri cocukların sana karşı olumsuz bi tavrı mı oldu? diye hayır diyor ama yine de goruşmeyecek allah goruşmeyecek!
Danıştığımız avukatlarda babanın velayeti kesinlikle alamayacağı konusunda hemfikirler. Bu konuda ikna oldum benim de icim rahat ama beni vicdanen rahatsız eden bişeyler var, ne olduğunu bilmiyorum, belki eski eşin cok uzuluyor olması.. bişeyler vicdanımı gıdıklıyor işte.
Teşekkur ederim her birinize tek tek
